ભાઈઓ કહે: "ભલે."
પછી બહેનને તેડવા પોતાના રાજમાં માણસો મોકલ્યા.
ત્રણ દરિયા વળોટીને મયૂર દેશનાં માણસો મણિમાળાને દેશ પહોંચ્યા. મણિમાળાને માટે એક સુંદર નૌકા સાથે લીધેલી. એ નૌકાની ચારે તરફ મોરનાં જ ચિત્રો. એમાં બેસીને મણિમાળા મોર પંખીના દેશ તરફ ચાલી નીકળી. સાથે પોતાની ધોળી બિલાડીને પણ લીધેલી. બીજી એક બુઢ્ઢી દાઈ અને એ બુઢ્ઢીની એક દીકરી પણ સાથે હતી.
નૌકામાં બેસી મણિમાળા વિચારે છે કે ઓહો! ક્યારે એ મોર પંખીના દેશમાં પહોંચું! બુઢ્ઢી દાઈના મનમાં થાય છે કે, 'મારી દીકરીને મયૂર રાજાની રાણી કેવી રીતે કરું!' બુઢ્ઢીના પેટમાં આવી દાનત હતી એની મણિમાળાને શી ખબર?
એક રાતે મણિમાળા સૂતી છે. એની સફેદ બિલાડી પણ એના પલંગ ઉપર સૂતેલી. એ સમયે બુઢ્ઢી દાઈ અને એની દીકરી બેઉ ઊઠ્યાં. બેઉ જણાએ રાજકુંવરીનો પલંગ ઉપાડ્યો ને નૌકામાંથી દરિયામાં મેલી દીધો. કોઈને ખબર પડી નહિ.
બીજે દિવસે નૌકા મોર પંખીના દેશ પહોંચી. રાજાજીએ પાલખી મોકલી. રસ્તામાં બેઉ બાજુ ઝાડ ઉપર હજારો મોર બેઠા બેઠા માથાં ઊંચાં કરીને જોઈ રહેલા કે ઓ કન્યા આવે! ઓ આપણા રાજાજીની રાણી આવે! એટલામાં ઝળક-ઝળક થતો પોશાક પહેરીને બુઢ્ઢીની દીકરી નૌકામાંથી ઊતરી.
બધા મોર તો જોઈ રહ્યા.
એક મોર બોલ્યો: 'શું જોઈને આ ડાકણે આવો રૂપાળો પોશાક પહેર્યો હશે?'
બીજો મોર બોલ્યો: 'અરેરે! આપણા રાજાજીની દાસી શું આટલી બધી કદરૂપી હશે?'
ત્રીજો મોર ચીસ પાડતો આવ્યો કે 'ભાઈઓ! એ જ
