________________
પ્રકરણ ૭ મું. કેળવણી, તથા જઈ, મારા પિતાનું મૃત્યુ થયા પછી અમે મુંબઇ આવીને દાં, હું ખજાર દાટ કરીને લાવને, મા રાંધીને અમને ખવાડતી, જ્યારે હમે મુંબઈમાં આ વ્યા, ત્યારે મારી ઉંમર આસરે ૧૧ કે ૧૨ વર્ષની કરો. તે વેળાએ મા અને મામાએ વિચાર કર્યો કે તકરાને બખાવવા જોઈએ. તેથી રાવસાહેબ દલપતરામ પ્રાણુ જીવન ખuખરને અમને કોઇ સારી સ્કુલમાં મૂકવાનું કહ્યું. તે વેળાએ દલપતરામ પ્રાણજીવને ખuખ ગોકળદાસ તેજપાળ મુવર કુડાના હેડમાસ્તર હતા, તે અમારી —ાતના હેવાથી તેમાં મસીદ બંદર ઉપર એક રોળાસ તેજપાળ વિધાત્રામાં ન સુગર ફીએ મને મૂકો. શેઠ ગેળા મસીદ બફર ઉપરની વિધળય લગભગ મફત ભણાવવા માટે સ્થાપ્યું હતું. તેને હેડમાસ્તર મેતરમ નીકભદાસ હો, અને અસિત ભારતમાં ફવિ સરિતાનારાયચુ ગણપતિનારાણું તા. તે સ્કુલમાં અમે દાખલ થઇને ગુજરાતી માંચમી કે છરી અને હાલ અંગ્રેજી પહેલીમાં છેખલ ઘો. જે લાસમાં અને બે હતા તેને માસ્તર એફ સુરતી ના જુવાન આસરે ૨૦૨૧ વન હતું. તે માસ્તર વીર લઈ તે હતા, તે કંઈ સારું ભણુને હરે, પલ્લુ ભાર મુકદમાં પિલા ફ્રી ઈશ્વરના જેને હ. તે રકુલમાં બધા સુરતી માગ કરાયા હતા, કારણ કે મોતીરામ નીકલાલ ફરસાને વાની હો, તેથી પોતાના ઓળખીતાને ગુખના છે દરેક માણુરાને સ્વભાવ છે તે પ્રમાણે તેણે રાખ્યા હશે. કેટલાક અદ્ધિનો હું ડાહ્યા પૅકરની પેઠે બરાબર નિશાળે જતે હ. 1 એટલામાં કોણ જાણે શું ભૂત વસિયું વિલ અને હું ઘેરથી સવારે દસ વાગે ખાઈને નીકળnt, ૬ રામ વિલને સમજાવીને ફરવા નીકળી 'તો. આથી શામ થયું તો તેનું હું કંઈ અનુમાન કરી શકું છું. પહેલું કરણ એ હતું કે, ભારતર તાકી ને લેશને બરાબર નહિ થવાથી તે મા ને, એક વખતે પા, વાત માસ્તરે એને લખણ ઉપર, ,
