આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
( ૨૬ )
ઊભો નિજ કાન્તાની સંગ
નિરખે ઝીણા નદીતરઙ્ગ,
કમળતન્તુ લઈ ત્હેને દિયે,
પ્રેમસુધા તે વેળા પિયે. ૧૩
બોલ્યો તે નિજ કાન્તા ભણી,-
"જો, આ લહરી સરિતાતણી,
ત્હેમાં આપણ બેની છાય,
મળી એકઠી શી મલકાય ! ૧૪
જીવ આપણા એમ જ મળ્યા,
મરણ લગી નવ ટળશે ટળ્યા;"
એમ કહી ઊંચા નભ મહિં;
સારસજુગ ઊડી ગયું તહિં. ૧૫
ઊડતાં ભૂખરું દીપે અંગ,
પાછળ વ્યોમ જ ભૂરે રંગ;
ને મધુરે સ્વર ગાન કરંત,
ઊડતું, જય્હાં આકાશ અનન્ત. ૧૬
આ સઘળું નિરખીને તહિં,
શાન્તિ વશી રહી મુજ મન મહિં,
ને ચાલ્યો સુખ હૃદયે ભરી,-
ઉપર નભ નિરખે સ્મિત કરી. ૧૭
