‘પણ બાપા ! આ બંધુક તો સંચોડી નવતર ભાત્યની ભાળું છઉં. હેં બાપા, તમને આ ફોડતાં આવડે ખરી ?’
‘એલા ઘેલહાગરા, કઉં છું હવે મને વધારે તપવ્ય મા, નીકર તારી છાતી ઉપર ભડાકો કરીને ફોડી દેખાડીશ—’
‘એ ના ભાઈશા’બ ! જો જો ક્યાંક ભૂલમાં ય ઘોડો દબાવી દેતા ! મારો સાત ખોટનો છોકરો રઝળી પડશે. સતીમાને છત્તર માન્યું તંયે માંડ કરીને દીકરો દીધો છે—’
‘તંયે પછી આવી ગધાડાને તાવ આવે એવી વાતું ન કરતો હો તો ?’ રઘાએ કહ્યું. ‘મને તેં સાવ લોટમંગો ભ્રામણ જ ગણી લીધો ? અરે ભૂંડા ! આ જનોઈના તાંતણા તો ગુંદાહરમાં આવ્યા કેડ્યે ઘાલ્યા — ઈ મોર્ય તો આ ડોકમાં કારતૂસના હારડા ઝૂલતા, હારડા, સમજ્યો ?’
‘બાપા ! તમે તો બવ પોંચેલ નીકળ્યા !’ ગરીબડો જુસબ હવે અહોભાવ વરસાવી રહ્યો.
‘પોંચેલ ન થાઉં તો તો આ પેધી ગયેલા માણસના ગામમાં રે’વાય કેમ કરીને ?’
‘પણ બાપા ! તે દિ’ હૉટરમાં રામભરોંહાવાળાં આવીને હંધુંય ભાંગી–ફોડી ગ્યાં ને તમને ને ગરજાભાઈને મારી ગ્યાં ઈ ટાણે—’
‘ઈ ટાણે આ હથિયાર હાજર નો’તુ, જુસબ !’ કહીને રઘો એકાએક મૂંગો થઈ ગયો.
