ત્રણ પેઢીની ખાનદાની વહે છે, તે છોકરાની અક્કલ શું, એટલી બધી બૂઠી, છે કે હંમેશાં શૂન્ય માર્ક ?”
“ને જાણીબૂજીને એનું અપમાન કરવા માટે હરરોજ એની બેઠક છેલ્લી બેન્ચ પર રખાવે છે !” બાનુએ ઉમેર્યું.
માસ્તર સાહેબનું મોં પ્રોપ્રાયટર અને સન્નારી બેઉની વચ્ચે ચાવી દીધેલ પૂતળાની પેઠે ફરવા લાગ્યું.
“મારો છોકરો ત્રણ દિવસથી આખી રાત રડે છે, ઊંઘમાં ઝબકી, જાય છે.” સન્નારી રડવા જેવાં થઈ ગયાં.
“પણ–પણ–બાઈસાહેબ -”
“તમે મારી સ્કૂલને તાળાં દેવરાવવા માગો છો શું, મારત૨ ?” પ્રોપ્રાયટરે માસ્તર સાહેબનું વાક્ય જાણે જીભથી નહિ પણ છૂરીથી કાપી, નાખ્યું : “તમે આ કોના પુત્રની કારકિર્દી ખરાબ કરી રહ્યા છો, ખબર છે ? સરકારમાં એ પુત્રના પિતાજીની લાગવગ કેટલી છે એ તમે જાણો છો ?”
“ને બસ શું આટલા બધા નિશાળિયામાં એક મારો છોકરો જ અક્કલ વગરનો નીકળ્યો ? તમે અમારી પૈસાદારોની વિરુદ્ધ છૂપું ઝે૨ પ્રસરાવી રહ્યા છો એ શું હું નથી જાણતી ?”
“પણ, બાઈ સાહેબ !” માસ્તરની જીભના લોચા વળવા લાગ્યા : “હું એમ નથી કહેતો – હું એમ માનતો પણ નથી કે આપના ચિરંજીવી, બુદ્ધિહીન છે. સંભવ છે કે એનું લક્ષ્ય વધુ મહત્ત્વના વિષયોમાં રોકાઈ રહેતું હશે. એને કદાચ ક્લાસના સામાન્ય પાઠોમાં રસ નહિ હોય. આમ તો એ બહુ જ તેજસ્વી ને ડાહ્યા છે. ઉપરાંત હું તો પૈસાદાર વર્ગ પ્રત્યે પૂરેપૂરી દિલસોજી ધરાવ…”
“બહુ થયું, બહુ થયું હવે, માસ્તર !” પ્રોપ્રાયટરે માસ્તરની ધૃષ્ટતાને ડાંભી : “જાઓ, તમારી નોકરીની હવે અમારે જરુર નથી. તમારી ચીજવસ્તુઓ લઈને હમણા જ નીકળી જાઓ.”
“માડી રે ! કેટલી કિન્નાખોરી !” બાનુએ છેલ્લો ઘા કરી લીધો.
માસ્તર સાહેબ ધીરે પગલે વર્ગમાં ગયા. ધીંગામસ્તી કરતા
