ન્હાનકડા વિમાન શો, આખરે, મોરલો ઉડી આંબાડાળે બેઠો, ને મ્હને ઊંડી કુંજઘટાની વચ્ચે મૂક્યો.
ફરતી વનરાજીની અલકલટો ઉડતી.
એ એક આંબાવાડિયું હતું, ને દૃષ્ટિ પહોંચે એટલ્રે દૂર એ પથરાએલું હતું.
અબરખ જેવાં ઘેરાં આભલાંના થર ઉપર થર મંડાય ને એ આભલાંનો સાતપૂડો ક્ષિતિજને કિનારે શિખરબન્ધી ધાર જેવો શોભીતો ઢળી રહે એવી આંબાવાડિયાની નીલવર્ણી ધાર આભને પાલવડે ભાત પાડીને પથરાયેલી ગામકાંઠેથી દેખાતી.
ગુજરાતમાં હિમાલય નથી કે ગંગા યે નથી; ગુજરાતમાં વિસૂવિયસ નથી કે નાયગરા યે નથી: ગુજરાતમાં ઘણું ઘણું નથી. પણ ગુજરાતમાં છે ત્હેનાં મૂલ કેટકેટલાંએ મૂલવ્યાં છે ? ગુજરાતમાં કદળીનાં વન છે, વડલાની કુંજો છે; વલ્લરીના માંડવા છે, આંબાનાં આંબાવાડિયાં છે. એ કુંજોમાં ને અમરાઈઓમાં હેલિયાં ખાતાં, આભલાં શાં, મીઠાં જલના સરોવરો છે.
લીલી ને ભીની ગુજરાતમાં કુંજો ને નિકુંજો છે. સારો ગુજરાત એક વિશાળ આંબાવાડિયું છે.
ન્હાની ડુંગરીઓ શી સાહેલીઓ ટોળે મળી ગરબો રમવા માંડતી હોય એવી એ અમરાઈ ઘેરગંભીર ઉભી હતી.
