આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
માડી તને લોક બોલે બિહામણી રે;
મેં તો મુખ દીઠાં રળિયાત
— કે જાવું જગજનનીને ખોળલે રે.
માડી ! તારી છાતીમાં છલકી રહ્યા રે;
જીવન-મૃત્યુના બે કુંભ
— કે જાવું જગજનનીને ખોળલે રે.
માડી ! અમે જમણે સ્તન ધાવી રહ્યાં રે,
દેતી ડાબલે પડખે દૂધ
— કે જાવું જગજનનીને ખોળલે રે.
માડી ! તું તો સોડ્યે લઈ સુવરાવતી રે;
દિનભર રમતે થાક્યાં બાળ
— કે જાવું જગજનનીને ખોળલે રે.
માડી ! અમે મેલાં : તું નવરાવતી રે;
ચૂમી ચૂમી નવલાં દેતી ચીર
— કે જાવું જગજનનીને ખોળલે રે.
માડી ! તારાં પરગટ રૂપ રોવરાવતાં રે;
ભીતર મલકે મોહન-ભાત
— કે જાવું જગજનનીને ખોળલે રે.
માડી ! તારાં કાળાં ભીષણ ઓઢણાં રે;
કોરમોર ઝલકે શ્વેત કિનાર
— કે જાવું જગજનનીને ખોળલે રે.
૧૩૩
