દિવાસ્વપ્ન/પ્રકરણ-૧.૩
| ← પ્રકરણ-૧.૨ | દિવાસ્વપ્ન પ્રકરણ-૧.૩ ગિજુભાઈ બધેકા ૧૯૪૨ |
પ્રકરણ-૧.૪ → |
શાળા ઊધડી ને હું ગયો. છોકરાઓ મારી ફરતા ફરી વળ્યા ને મશ્કરીમાં ઉડાવતા હોય તેમ ગમતમાં પણ ડર્યા વિના કહેવા લાગ્યા: “માસ્તર સાહેબ, આજે પણ રજા આપો ને ? આજે પણ રજા, રજા, રજા !”
મેં કહ્યું: “ઠીક ત્યારે, આજે પણ રજા તો આપીશું; પણ આખા દિવસની નહિ, બે કલાકની. પણ ઊભા રહો, હું તમને એક વાર્તા કહું છું તે સાંભળો. પછી આપણે બીજી વાત કરીશું.”
મેં તુરત જ વાર્તા ઉપાડી.
“એક હતો રાજા, અને એને સાત રાણીઓ. સાતેને સાત કુંવર ને સાતેને સાત દીકરીઓ.”
ગડબડ ગડબડ ને હલ્લાહલ્લી કરતા સૌ છોકરાઓ મારી આસપાસ બેસી ગયા. હું વાર્તામાં જરા અટક્યો ને કહ્યું: “જુઓ, સૌ સરખા બેસો. આમ તો ઠીક ન પડે."
બધા કંઈક કંઈક ઠીક બેસી ગયા, પણ કહેવા લાગ્યાઃ “પણ ઝટ વાર્તા કહો ને : ઝટ કહો. પછી શું થયું ?”
મેં મોં મલકાવી આગળ ચલાવ્યું.
'એ સાતે દીકરીઓને સાત સાત મહેલ ને મહેલે મહેલે સાત સાત મોતીનાં ઝાડ.'
છોકરાઓ તે ફાટી આંખે વાર્તા સાંભળવા લાગ્યા. આખો વર્ગ ચૂપચાપ હતો. કોઈ બોલે કે ચાલે. હેડમાસ્તરને થયું હશે કે આ વર્ગમાં આટલી બધી શાંતિ કેમ છે, એટલે તે વર્ગમાં આવ્યા. મને કહેઃ “કેમ, વાર્તા કહો છો કે ?”
મેં કહ્યું: “હા જી; વાર્તા અને આ નવી જાતની શાંતિની રમત બન્ને કરું છું.” હેડમાસ્તર પાછા પડી ચાલ્યા ગયા. વાર્તા ચાલતી હતી પણ આજુબાજુના વર્ગોમાંથી ખૂબ ઘોંઘાટ આવતો હતો. મેં કહ્યુંઃ “જુઓ, આસપાસ કેવી ગડબડ થાય છે ?” સૌ છોકરાઓએ ગડબડ તરફ કંટાળો બતાવ્યો.
વાર્તા અરધે આવી એટલે મેં કહ્યું: “કહો જોઈએ, રજા જોઈતી હોય તો વાર્તા બંધ કરીએ; નહિતર તે ચાલુ રાખીએ.”
બધા કહે: “ચાલુ ચાલુ. અમારે રજા નથી જોઈતી.”
મેં કહ્યું: “ઠીક ત્યારે, વાર્તા આગળ ચલાવીએ; પણ” મેં ઊમેર્યું : “આપણે જરા વાતચીત કરી લઈએ. પછી ઘંટ વાગે ત્યાંસુધી વાર્તા ચલાવીએ.”
એક છોકરો કહેઃ “ પણ વાતચીત કાલે કરજો. ઝટ વાર્તા કહો ને, તે પૂરી થાય.”
મે કહ્યું: “એ તો ચાર દિવસ ચાલે એટલી લાંબી છે.”
બધા કહે: “ એાહો ! એટલી બધી લાંબી ! ત્યારે તો મજા પડશે ! ”
મેં ખીસામાંથી કેટલોગ કાઢયું ને નામ લખવા માંડ્યાં. સૌએ વારાફરતી પોતાનાં નામ લખાવ્યાં, પટ પટ ને ઝટ ઝટ. પછી મેં હાજરી પૂરી લીધી ને કહ્યું: “જુઓ, હવેથી આપણે વાર્તા શરૂ કરતાં પહેલાં હાજરી પૂરીશું ને પછી વાર્તા.” આટલું કહી મેં વાર્તા ચાલુ કરી તે ઠેઠ ઘંટ વાગ્યો ત્યાં સુધી.
સમય પૂરો થયો, પણ છેકરાઓ કહેઃ “ના, હજી બેસો ને વાર્તા કહો.”
મેં કહ્યું: “બસ ભાઈઓ, હવે કાલે.” વળી પૂછ્યું: “કાલે રજા કે વાર્તા ?” બધા કહે: “ વાર્તા, વાર્તા, વાર્તા !” એમ કહી સૌ ચાલ્યા ગયા. ગઈ કાલના “રજા, રજા, રજા,” શબ્દોને બદલે આજે “વાર્તા, વાર્તા, વાર્તા” શબ્દો વાતાવરણમાં ગાજી રહ્યા.
મને થયું: “ હાશ, આજનો દિવસ તો સુધર્યો ! વાર્તા એક અદ્ભુત જાદુ છે તે વાત સાચીઃ એક સો ને એક ટકા સાચી!”