પ્રવેશક-૨૨
- :-અવતારવાતે સારુ પ્રાણુ [પાથરિચે કિયે, પણુ પ્રજ્નને અમારી કક્ાતો લભ 'સળવા પામે તેમાં આ મૂજીએ જ આડે આવે છે...” લાંખી વાતચિત ચાલ્યા પછી શી જવાનો વખત થયે, -એટલે એ યુવાન ઉમરાવો માંતા એક કહે, “ આ ઉપચીતારાએ વગેરે આપ કહો છે તેવા જ છે, પણુ, ગુસ્જી, આ ઢાલને પણુ ખીજી ખાજુ નહી હોય શું? આ કલાતી ટૂખે પાકતા કપૂતોમાંથી પણુ કેટલાકના પ્રયાસનુ” ફલ આવું તહોં આવતું હોય વાર્, કે એમને લીધે જ કલાતભિન વર્ગો પગથિચે પગથિયે કલાના સ્વચ્છ બલ્ય પરત્તુ ૩'૪ક જલદ વાતાવરણુ લગી -ચઢતાં શીખી શકે છે, જે સીડીએ ચડી શકયા તેને જ પછી લાત મારવાતે (વિશેષ પાઠે પણુ શીખીને તેએ શુદ્ધ કલા અને સાચા કલાકારોના ભેઇકતા પણુ બની શકે છે. કલા એકલા અમીરી ખસલતના મૂડીભર સસ્કારીઓતે
સાટે થાડીઃજ ઉપજ છે; માનવજતિવું સાચુ' શ્રેય તેતા વડે સધાય, એ તો તમામ વસતી એના ચેલા બતી શકે ત્યારે જ ને ? ?”
ચિત્રકાર તે સમયે તો આ સાંભળી જ રલ્દો. પણુ થોડા દિવસ “પછી જ્યારે તે યુવાન પોતાને ત્યાં કેઈ, નવું ચિત્ર જતેવા આવી ગડયે, «યારે તેતે ખાંસ શેકી, એણે તેને ષોતાના મિત્ર લેખે સ્થાપી દીધો, અને વિતા સ'કેચે સ્તીકાયું “ તે દિવસે ત્ડમે ત્ડમાર। પ્રત્યત્ર ચિસત્રનાો ઉચિત
- “ઉપયોગ કરીતે મ્હતે ઉદાર સહાનુભૂતિતો અમૂલ્ય ધડો આપ્યો, તે હૂં
કદાપિ નહીં ભૂલું. ” . મમર્થાત્ ડ્ડકમાં કડક ભાવતાભકતે પણુ સદૈવ ધ્યાનમાં રાખવાતું જે ખીજનિપાતથી માંડીતે ફલતા પરિપાક પયન્ત દરેક દશામાં સદોપ
'અથુચ_ હાનિકારેક, એવી એક પણુ સર્જત આ સૃષ્ટિમાં તો.. તથી. વિપથગામી કેન _ કેવિ અને કુકવિ, ઉપકવિ અપકવિ. અતે અકવિં નકવિયા અને ને ડીળી, તલ તલસંતા વૈરાગી, અતે વેદાન્તીમાં ખપવા મથતા વિલાસી,
' ગમે તેવા તોય માણુસ છે; આપણા બત્ધુ છે; એમનામાં પણુ કયાંક કે, 'ને કોઇ પ્રકારની નિખાલસતા, સ્નેહબ%ર સેવાઞુદ્ધિ અને અતૃષ્ણુ
તપ્રોમયતા હોય છે ખરી--તો વિવેચકતે તે પ્રથમ 'પરિચયે જડે તહીં મા માટે
(૨૫)
