પ્રવેશક-૨૪
ચોતેકે ફેલાઇ રહેલી આકાશ, દરિયો, ગિરિ, નદી, વાડી, ઉપવન, જગલ, પંખી” વાદ્લ, ઉષા, સ પ્યા, વર્ષા, વસત્ત, દિવિસ, રાત, આદિ અતત્તરૂપ અનત્તવેશ અનન્્તોસિ કુદરત, જે આપણે સદાતો સાથી છે, તેને પ્રિયમાં પ્રિય, અતે તે ગુસ્એતો ગુર પણુ બતાવી લેવાતી અદ્ભુત શકિત ખિલવીને, કવિતા અતે કહ્યા, સાનવીને તેના ન્એકાકી જીવનમાં દણ્વ્ય પોતાતી બહારથી | પણુ જેતા, શ્રોતવ્યને પોતાની બહારથી પણુ સાંભળતો બનાવી શકે છે. તો , આ મ્ફારો રક વિવેચનાયત્ન જેટલે એશે કવિતાની સાચી કસોટીએ ગ્રુજ- રાતમાં સ્થાપવા અતે ફેલાવવામાં સાધતરેપ છે; તેટલે એરે પરમ સુસુષાથ તો નમ્ર સેવક પણુ છે. સત્ય સૌ અતે ચારિત્ર એત્રણ વચ્ચે એટલો તો મેળ ' છે કે એ ત્રણુ નથી એક જ છે; અતે આ મહાસિદ્ધાન્ત વિષે જે બુદ્ધિ હજી । રીકાશીલ, તેતી કતે કવિતા કલા અતે તેમની મીર્મીસાતી મૂલવણી ઇચ્છતો ી “પણુ નથી. ુ ૧૫ છેવટ, મ્હારે વિષે નથી લખતો પણુ-જે શ્રેષ્ઠ વિવેચકને કવિતા જ સાહિતપ્રદેશાં ભાવનામય દષ્ટિ સિદ્ થઇ ગઇ હોય, જે વિવેચામાં રાજહેમ હેય, તે ચુજરાતના મહાલેખક શ્રી હેમાચાય'તે દાવા પણુ કરી 'શકેઃ--જે અમે! અતેકાતેકની કૃતિએ। તપાસતાં અતે વિચારતાં, તેનું તેનુ” હેદ્ગત યથાથ પકડવા અતે કસી ન્નેવાતે માટે તે તે કર્તા વિષે પ્રથમ દષ્ટિ- એ અંગત દીસે એવું લખાણુ પણુ કરવું અનિવાય* થઇ પડે તે કરિયે કદ્યાષિ, 'તથાપિ તેમ કરવામાં અમારે! આશય અંગત ટીકાતે મુદ્લે હોતે જ નથી. ભલે આ નસમઝી શકે, અમારી નઆટલી યોગ્યતા ન સ્વીકારે. ર્કિંવા તે તે . કતાના માહપાશમાં નિખાલસ' પણે બાયલા હેય, તેવા બન્ધુએ અમને
નિન્દ્વા હોય તેટલા નિન્દયો, પોતાને ઘામ ચાલે કિ ત્રિયુણા ત્મક રેાધૃ 'ધ્રાઇ રહૈ «યાં સુધીઃ--
અહે તિન્ટ્ઝ જેડાવે ઝળુ અરે યળળરઝ વતડવિ । અહ સિઃર્રું સાલ ત વિ તણર વળ્નણું મવ ॥. 'તરજુમો) નિન્દ્દો અમને કેદઇ જત સ્તવેો અગર જત કેયચે, તવ નિત્દાસ્તુતિ કોઇની ભણિચે અસે ડેદીચે! !
(૨૯)
નિ
