આપણી કવિતાસમૃદ્ધિ-છ
'જ૪ભ્ા 'પાાસેદે જેોઊં સળે આવડા ઊભા ની કને વડે ઝાઝા તેપ્ચે
વળી સનન્્યાઓવૃ'
રહી ડાળેપ્સાંધી ખુ'ચે તેવ તત્જૂ જવાતી શેભાથી જાતે સશીકેલી
જહા ઉદેખ્દી લદઘ્ખો નિચે ભૂસી સાથે મળી સચૂળાચાંસાં શડેો ખાધી સોઢા વડો વસ્ચે વસ્ચે વડેોથી ઊંચદે છે; ઘણા આંખ લેગા, બિજ્ઝપ્ડો છોડો
ઉન્છાળાનેઃ ભાનૂ
“ખુલી ખઆજએપ્થી કરે યોડખી રૂડી,
"ઘણુ ભજ ખપી નટ કે ઘષ લાલ ઘણા શીડકારીએપ “હુજારેર લેકેાને ઘટા થપળદે લીધે અખેપ્લ્ે ખન્ષધાર્ષ,
વડ ને હે વડે વત ખરે, આઅતિનિડટ તીચે ઉર જે? સહુ ભાળે ગચ એક દિસતે।, અસલ શવત' એક સુળ તે.
ઝથસ તરુ કેરી પિડળતા, લૂ જઇ નિચેઠે જે લટકતા; અતિશ શરમાઈ ફવ ઉડચા, વડ તજિ ગિરીએ જઇ રહયા.
મુળ થડથિ થેડેક દુર જે અઢડિ પછિ પેસે સાહિજ તે, જૂરિ સિઝળિ આવે તરુરુપે, ઘાણુક ૧હવાઈ ડરિ રહે.
તરુ અવર આશેપ્પલવનાં પિરયાખચ ભર્યા પત્રથિ ઘણાં; વાળ ઘણિક સીતારળિ ઉગે, વર્ડાતે વચસા તે જઇ ઘુસેે,
અતિશ સથિ ભેદી નવ શકે જન શિતલ છાયા સુખ લિચેઃ બણહું પવત આપવી જસેનને પાછે મિત થઈને ખુશિ ડરે,
અસલ સુખ પાસે અદ રહી, અહિં ઉતરતા 'પૂણ્ચ સસઝી; ગમત કરતા રહે ખહું અહીં, અડચશ્રણુ સમાતાં અહિ નહીં.
ઘષ્મિક ફરવાને ગલિ થઈ, _
. ર્સાણિય બણ બેઠકે અની;
હ
