આપણી ત્રિભુવન ગૌરીશંકર વ્યાસ - ગીરનાં જંગલ.
ઘોર અતીવંકી ઘરતી ને વંકા પથરાયા બહુ પ્હાડ, વિકટ અને વંકા પગરસ્તા ગીચ ખિચોખિચ જામ્યાં ઝાડ; ઝરે ઝરણ બહુ નીરતણાં – જો ગાજે જંગલ ગીર તણાં.
ઉતાવળી ને ઉંડી નદિયૂં સઘન ઘટાથી છાઈ રહે, કાળાંભમ્મર પાણી એનાં ધસતાં ધમધોકાર વહે; ઝુક્યા તરૂવર તીર તણાં – જોo
શિયાળ સસલાં સાબર હરણાં મનગમતી સૌ મોજ કરે, વાઘ વરૂ ચિત્તા પારાધી શિકારીયોની ફોજ ફરે: જીવનસાટાં શિર તણાં – જોo
સિંહ સમા શુરવીર નરોની દુર્ગમ ધરતી શાખ પુરે, ડુંગરની વિકરાળ કરાડૂં ઊભી મિત્રવિજોગ ઝુરે! સ્મરી ધિંગાણાં ધીર તણાં – જોo
અજબ ખંજરી બજે ભયાનક પ્રચંડ ધોધપછાડ તણી, ઝીવે તેના પડછંદાઓ પ્રજા અડીખમ પ્હાડ તણી: ભીષણ સૂર સમીર તણા – જોo
બહુ રંગી વન વ્યાઘ્રચર્મ શાં અંગ ધરી યોગી ગિરનાર બહુ યુગથી બેઠો દૃઢ આસન, પ્રેમભર્યા કરતો સત્કાર સાધૂ સન્ત ફકીર તણા: – જોo
પુષ્પિત તરુ વનવેલ વસન્તે નદપલ્લવ ઘેઘૂર બને, રુંઢ ખાખરા ખિલે, કેસુડે મધુકર ગુંજન છાય વને, કવરવ કોકિલ કીરતણા – જોo
સ્વતંત્રતા ને સ્વાભાવિકતા સુંદરતા સહ રાસ રમે, ડુંગર ડુંગર દેવ વસે, ને વિરાગિઓ અલ્મસ્ત ભમે વિસરી જતન શરીર તણાં: – જોo
મોટી ગોળી સરખાં માથાં ઊપર સુન્દર કૂંઢા શીંઘ, કુંજરનાં બચ્ચાંઓ જેવી ભેંશૂંની બહુ લઈને ઘીંઘ, નેસ વસ્યા અહીર તણા: – જોo
વર્ષાની ઘનઘટા ચડે નભ, ડુંગર પર વિજળી ઝબુકે, મેઘદુન્દુભી ગડે ગગનમાં મત્ત બની મોરા ટહુકે; ત્રાડન કેસરિ વીર તણાં: –જોo
કવિતાસમૃદ્ધિ-૯ સઘન ઘટઢાથી છા૪ રહે, ધસતા ધસધેપ્ડારે વહેઃ “ઉક? ી દ મતગસતી સૌ ' સાજ “કેરે, શિકારિએની જૂજ ફ્રેઃ --જો૦ ી હુ્ગેઝ ધરતી શાખ પુરે, ઊભી સિત્રવિજોગ ઝુરે ! કેડ પ્ર્ચડ ધોધપછાડ તણી,
પ્રજા અડીખસ પહાડ ' તણી: છે રે ધરી ચોગી શઞિરનાર
અંગ
પ્રેસલર્યા ડરતો, સત્કાર ટે
તવપણઊ્વ ઘેઘર ખને, ' સધુડર ઝુંજન છાચ વતે, મઠ સુન્ટરતા સહ રાસ રસે; વિરાગિએ અહમસ્ત ભસે * કે
ઊ'ર્ ઝુન્દર ફે'હાં શીંધ, ભેંશૈની બહું લઇને ઘીંધ,
નનન ઉડે 0 ુ ડુંગર પર વિજળી ઝણુકે; સત્ત ખની સેરા ટહુકે; --જેક
૨૬
૧૯૨
