“ભાઈ !” બીજા ખંડમાંથી સાદ આવ્યો. એ સાદ રામભાઈની બાનો હતો, “સુઈ
જા, સૂઈ જા હવે, માડી !”
“એ સૂઈ જાઉં છું હમણાં, બા !” રામભાઈએ બાને જવાબ આપ્યો, ને સાથોસાથ એને સાંભર્યું કે શિવરાજને સો સો રાત્રિઓના ઉજાગરા પછી પણ “ભાઇ, સુઈ જા” કહેનારી બા નહોતી.
રામભાઈ એકદમ કૂણો પડી ગયો. તે પછી બેઉ જણા વચ્ચે બે-ત્રણ કલાક વિગતવાર અને ચોકસાઈપૂર્વક વાર્તાલાપ ચાલ્યો.
“રામભાઈ, જગતમાં ક્યાંય જવા ઠેકાણું નહોતું એટલે જ તારી પાસે આવ્યો છે. હું તો મારો સર્વનાશ કરવા બેઠો છું. પણ તને કદાચ આ સંસારમાં આગળ વધવાની આશા હોય તો…”
“મારી તો સર્વ અભિલાષાઓનો ભડકો થઈને એમાંથી એક જ શિખા પ્રજળી રહી છે.”
“કઈ ?”
“અજવાળીને ઉગારી લેવાની અને…”
“અને ?”
“મારું ચાલે તો એને પરણીને એના સાચા પાલક થવાની.”
“એને જાણ છે તારી અભિલાષાની ?”
“હા, આજે સવારની મુલાકાતમાં જ મેં એને પૂછેલું કે હું તને છોડાવીશ; પછી તું છૂટીને કોની સાથે રહીશ ? મારી સાથે લગ્ન કરીશ ? એણે તો અતિ હર્ષથી પાગલ થઈ ગયા જેવી ચેષ્ટાઓ બતાવી હતી.”
“ત્યારે તો એ છૂટવાની ને તારી જોડે પરણવાની આશામાં ઝૂલે છે, એમ ને ?”
“હા, હું એને છોડાવીશ, ને એ આંહીંથી જતાં પૂર્વે એકરાર કરી નાખશે એટલે તું પણ એને છોડાવવાની ભલામણ કરવાનો છે એવી એને તો ભ્રમણા છે.”
“ભ્રમણામાં જ એને રહેવા દઈને ઉપાડી લેવી રહે છે.”
“પણ કેમ કરીને ? હવે તો બાજી તારા હાથમાં રહી નહીં ને ?”
“તને મોટર તો આવડે છે ને ?”
“એટલે તો સામે ચાલીને જ પકડાઈ જવું, એમ ને ?”
“હા, હું બેવકૂફીની વિચારસૃષ્ટિમાં હતો – સિનેમાની વાર્તાઓનાં પાત્રો મોટરમાં નાસી છૂટનારાં હોય છે ને !”
“ને તેમની દુનિયામાં તો લાઈસન્સ તપાસનાર પોલીસ, પેટ્રોલ, પંચર, પહાડો, ખાડીઓ, કશું જ નથી હોતું.”
“ત્યારે શું કરીશું ?”
“આપણો પ્રાચીન ગુપ્તવેશ.”
“શું ?”
“ફક્ત ઘૂમટો. કોઈ શંકાય ન કરે, કોઈને આશ્ચર્ય પણ ન લાગે. ને ઊલટા આબરૂદાર ગણાઈએ.”
તે પછી તો વાર્તાલાપ એટલો વ્યવહારુ બન્યો કે બે મિત્રોએ કડીબંધ આખું કાવતરું ગોઠવ્યું, રાતે બે વાગ્યે જુદા પડ્યા ત્યારે ઝાઝી વિધિ પણ ન કરી.
