૧૦૬ તેણું શરીર સ”કાડી લીધું. ડગલાના કૉલર, જેનાથી મોટું ઢંકાઈ રહ્યું હતું તે તે હજુ સાથે ઠંડાગાર પડી ગયે. નહેાતે, તેની અંદર તેણે મોંમાને ગરમ શ્વાસ છેડયો. તને શું લાગે છે? આપણે કારાની ચને જશુ કે સાધે રસ્તે વાસીલીએ પુછ્યું. જે ઘેરી રસ્તો કારાની ગામમાં અને તેા હતા તેના પર અવરજવર વધારે થતી તે તેની અને બાજુ ઊંચી ઊંચી થાંભલીઓની નિશાનીએ સારી પેઠે ાપેલી હતી. સીધા રસ્તે દૂકા હતેા ખરે, પણ ઓછા વપરાતા, ને તેના પર થાંભલીએ તે! હતી જ નહીં; અથવા ક્યાંક ક્યાંક હશે તે પણ તૂટીફૂટી ને ખરફથી ન કાઇ ગયેલી.. નીકીટાએ જ વિચાર કરી જોયા. કારામીવાળા રસ્તા લાંખે તે છે, પણ ત્યાં જવું સારું.' પણ સીધે રસ્તે એકવાર જંગલ પાસેની ખાણું વટાતી કે પછી રસ્તા સારી આવે છે સ્નેહરશ્મિ પવન પણ ત્યાં હુ નહીં લાગે.” વાસીલીને ટૂંકામાં ટૂં" રસ્તે જવાની તાલાવેલી હતી. ‘જેવી તમારી મસ્જી,’ કહી નીકીટાએ ફરી પાછો કોલર ફાડી કાનમાં ઢાંકી દીધાં. વાસીલીએ પોતાનું જ ધાર્યું કર્યું. પાએક ગાઉ ગયા એટલ માનુ એક લાંબુ લાધ્યુ નિશાનીરૂપે દાટી રાખેલું આવ્યું. તેના પર થોડાંક સૂકાં પાંદડાં હજી લટકી રહ્યાં હતાં. ત્યાંથી ગૅ ગાડી ડાળી તરફ વાળી. દિશા અધ્યા એટલે હવે પવન સામેથી આવવા લાગ્યા. અર પાવા શરૂ થયા હતેા. વાસીલીએ ડૅા હાંકતાં હાંકતાં ગાલ લાવ્યા, ને શ્વાસ જોરથી મૂછ પર થાને કાઢ્યો. નીકટાને ઝા આવી. ગયું હતું. આમ દસેક મિનિટ ઍલચાલ વિના વીતી ગઇ. એકાએક
