પાનની વારી. આપ. જોર; પાર લેવા જી અમા, પ્રીત ઘણેથી પેર; દુછ હૈત છે મૂજને, જો જાય જીવતા ઘેર. વિક્રમ કહે સુણુ વનપતી, નેટ વાત નિરધાર; માકણુ મસળી નાંખતાં, લાગે કેટલી વાર. ખે કાટી બાળકત, શત કાઢિ શ્રી આદીશ; પય લીધા વિષ્ણુ જો વળુ, તે એ પાપ મુજ શીશ. કઇ રાક્ષસ રણ રાળિયા, કે હણ્યા ઝેર સાપ; કા વાધ વિટ ખિયા, હું તે અતિબળ વાર કેટલી મારતાં, દાખુલ્લું આ ખડ્ગ વાવરૂ ખાંતથી, પડે ભ્રમિયે આયુશ તુજ આવી રહ્યું, જોધ તુ સાચુ' પાળ ધા કરે નહીં, જેવું રામનું ફાં એઠા ખાળક થઈ, દેખાડ દેહનું લાંડી થાય કેમ લુડીયા, શું કરે છે. શાર, પુછ ઝાટકી ઊઠી, કરવા કારી ધાત; હાંહાં કહી વચમાં ગઈ, વાધણુ વાધની માત. તું મારે જો એને, તે પૃથ્વી એ મારે જો તૂજને, (મુજ) જીયુ' મિથ્યા થાય. એ પૃથ્વીપર પુરપતી, તું પણ મારા પુત્ર; એ મુદ્રે અવની જશે, તુ મૂવૅ ધરસુત્ર, રહે હૈ ભાત તુ વેગળી, વાણી ખેાહ્યા વર્ત; સમ જાશે યમ માહરા, એહ સરે કયમ અર્થ રાજા કહે સુણુ વનપતિ, તું નવ ખેલે ફેર; વચન માર્જશે નહી, હું છું' સાયે। શેર. સવાશેર સાથેા શેરથી, નિમિષ ન રાખુનુન્ય; કરવા દેઉજ્જુ તુને, તે જાણજે તાર' પુન્ય. ચાપાઈ. રડાય; વાત વચમાં આવી પાષણ મારા સમ કે ધાતજ દીશ; શીશ. જાણુ; ખાણું. રહી, પુત્ર પુત્ર એ જણને કહી; કરી, વણુ મેતે શા માટે મા. ૩૧
