દાણલીલા. અમ જઈએ. મથુરા નગરી, એઠા દાણી જમના ધારે; ગોપીજનને ખાળી રાખે, દાણુની કાડી માટેરે. વંસ્તી લૂ લૂક ક્રસરાયની આણુ ન માને,એને વાધ્યા ધણા ઊન્માદરે; મજ નારીનાં દૂધ દહીના, શ્યામળિયા લે સ્વાદ. વસ્તી લૂ લૂક નË સાધુ ને સતી જશેાદા, આ કાનુડા કાણુ સરખારે; સવાગે ચચળ, ખાટારા, નખશિખ ખાઈ તેને નરખારે. વસ્તી લૂ૦ લૂ૦ એણે ધેલાં કાધાં ગાપ ગોપીને, વળી વશકરયુ જગામરે; જમના ધા2 દાણુ દૂધીનાં, કાઢચુત કુળમાં નામરે. વસ્તી લૂ૦ ફૂ" બરમાંથી મહી માંખણુ ચારે, વળી માર્ગમાંહી ભહી લૂટેરે; પ્રેમાન: પ્રભુએ મુખ માગ્યું; ઘણુ આપે તે છૂટેરે. વસ્તી લૂ લૂ કડવું ૧૧ મું,રાગ કાફી એની મેં જાત જાણી, નંદના કુંવર ઘણી; ચારીને છાશ પીતા, હાંકતાં ત્યારે તે“ટેક. મેં જાણ્યુ રે કસરાયે, બેસાડયા છે દાણી; ચાલે ચારને લઇને આપણુ, મથુરામાં તાણી, મા બાપે બહુ લાડ લડાવ્યાં, તેણે પડી કુટેવ; તે નામ મારૂ રાધિકા, એ ઉતારૂં અહમેવ મેરલીમાંડુ મારી નાખે, ખેલે મીઠાં વેણ; સાધવી નારીનાં સત્ય ચૂકાવે, કામણગારાં નેણુ કદમ ઉપર ચઢીને ખેડૅા, ચેરી આપણાં ચીર; ધથકી ધૂતારા લંપટ, જોયાં નગ્ન શરીર. પાપણ ઉપર પાધજ લેતુકે, લેખરી ઓઢી લાલ; આ આવે આપણી ભણી, એની લટકતી છે.ચાલ. એની મે મુખે વાણી વઢવાની ને, અંતરમાં આહ્લાદ; પ્રેમાન કહે કૃષ્ણલીલા, રાધા કૃષ્ણના સંવાદ.એની મે કડવું ૧૨ સુ-રાગ ખર એની મે. એની મે. ૧૦૩ એની મે એની મે. શ્રીકૃષ્ણ-ધૂતારી ધુમટાવાળીરે, આંજ્યા વિના માંખડી કાળીરે; જાએ કાહાં આપ્યા પાખીરે, રાધાને રોકી વઢતાં વાયે ઉંચી ને રાખીરે; વ્હાણુ રે, સહુએતે વાજ આર્.ટેક. અલખેલડી રે, એનિયાનુ જોર જાજે, હુ ઉતારૂ’ સુખ ઘણું ગુમાન; અભિમાન, પૂ.
