અ’ગદવિષ્ઠિ. બલુ રામશું વેર, ભલું ગંગામાં મરવું; ભરવુ; ભક્ષુ ગયાવ્રત માંય, દંડ જે ભારે ભલ્લુ’ પુત્ર શિષ્ય ને વિપ્રથી, હૉડૅ કાડૅ દ્વાર; રામને હાથે આલાવ્યેા મેલે; ભક્ષુ' મેાત રાવતણું, જો રાવણ-મૂરખનો સરદાર, વિના મૂરખને સરદાર, આપથી અધિક અમેાલે; મૂરખને સરદાર, કરૈ લવરી જે ઝાઝી; મૂરખનો સરદાર, કૈાઢ સાથે હઠ પાછ; આણ્ય ન માને રામની, નવા મન નહિ જાણિયા; કહે રાવણુ તું મૂર્ખપતિ, પૂરણુ મેં પરમાણુયા. અગદ-મહુવાઇ ખાઉં, જા મુખ ખેલું જૂઠૂં; રામહુવાઈ ખાઉં, રીસે જો તુજપર ; રામદુવાઇ ખાઉં, વાત કહું ખાઉ, પૂરણ પ્રીતે; રામદુવા રાવણપર રીઝુ રીતે; છે. રામદુવાઈ શ્રી રામની, ચિત્તવઃ જે દિન રણુ ચઢે; મુજને નિÀ છે એટલુ’, શ મુતક પૃથ્વી પડે. ફષિત. મારવું, ૧૩ રાવણ-નવ મળે ખોટા દામ, કામ વિવાહનું માંડે; ઉછીનું ઉધાર કરી, ધંધે ઘણું ધાય ચેર કા ચેકીમાં પડ્યા,અડયા સંકટમાં આવી; છળ કરે છૂટવાને, ચિત્ત ઘણુ મ્હાય છે; કુવારો કુવર ઘેર, પેર નહીં પશ્ચાતણી; કન્યાતણે કાજ વેવીશાળિયેા વહાય છે; અકર્મી નર તેટ, પૂરૂ ન ભરાય પેટ; અંગદની પેરે પાપી, ખાટા સમ ખાય છે. સવૈયા. ૪૪૩ રાણ—અભાગી અંગદ અજાણ, રામની આણુજ લેપે; વિદાય થતા ફરે વાત, કિંકર થઇ તું કયમ કાપે; ૩૧૪ ૧૫ ૩૧૨ ચક્રવર્તી રામ ચદ લેફ્રનમેં, ચિતલુ' દશક ધકુ' ચાકરિયાં; સિંહા સિંહ સુરપતા સુર, શંકધ બાંધે તુમ બાકરિયાં, મહારાજધિરાજ શ્રી રામ મેરૂપત, કિંકર રાવન કાકરિયાં; કલ્પક્ષ કાટિ રામ કનાનિધ, લ કપતિલખ લાકરિયાં, ૩૧૭ ય.
