'તું, ચાઠાં સાથે ! '
'દીકરીને દાઝતી બચાવી એ વીરત્વ માટે ?'
'હા. અને એ સિવાયના કૈંક અજાણ્યા વીરત્વ માટે.'
'મને ખબર નથી મારું બીજું વીરત્વ.'
'દવાખાનામાંથી આપણે ઘેર જઈએ એટલી જ વાર છે. પછી હું તને તારી બધી વાર્તાઓ કહી સંભળાવીશ.'
'મારી વાર્તા ? એકાદ-બે તો કહે ?'
'તને જોવા આવનાર સેંકડો માણસો તારી સેંકડો વીરવાર્તા મને કહી ગયા છે. તારી સારવાર કરનાર ડૉકટરને તેં જીવને જોખમે ડૂબતા બચાવ્યા હતા.
'એમ ?' અચલે અજ્ઞાન દર્શાવ્યું.
'અને પેલાં નર્સ બહેન શું કહેતાં હતાં ? એક વર્ષ સુધીના તારા એક ટંક ભોજનનો ખર્ચ એ એમના ભણતરની કિંમત...'
'ઓહો ! મને ખબર નથી...'
'અચલ ! તારી સાચી ખબર મને જ ન હતી. હવે હું કદી નહિ પૂછું કે તું તારી વાર્તાનો એકાદ વીર પ્રસંગ જીવી શકે કે નહિ !'
'સોના ! મને ભય છે કે આ અપંગ બનેલા હાથે હવે મારાથી એકે વાર્તા લખાશે નહિ. બન્ને જૂઠા પડી જતા લાગે છે.' શોકની છાયા અચલના મુખ ઉપર ફરી વળી.
'મારા હાથ કોને માટે છે? તું બોલજે, અને હું લખીશ.' દ્રઢતાપૂર્વક સોના બોલી.
'મને લાગે છે. સોના ! ...કે વૈશ્વાનરે* મારી કલ્પનાને પણ બાળી મૂકી હોય..' અચલ બોલ્યો. ગર્જના કરતા મેઘની ચમક મેઘમંડલમાં જ સમાઈ જતી હોય એવું નિષ્ફળતાસૂચક ખાલીપણું અચલની વાણીમાં અવતર્યું.
- વૈશ્વનર અગ્નિ
