રહેતામાં પેલી દયાની દેવીએ ખંડમાં પ્રવેશ કર્યો.
'સારી રીતે સૂતા ! નહિ ?' યુવતીએ પૂછ્યું. યુવતી અત્યારે પરી સરખી દેખાતી ન હતી. વસ્ત્રોમાં ઝગમગાટ ન હતો; પરંતુ યુવતી એ જ હતી !
'હા જી. આપની ભારે કૃપા થઈ. એક ઘરવિહીનને...'
'આપની આ રકમ. ગણી લો.' યુવતીએ કહ્યું.
'ગણવાની જરૂર નથી.'
'હું કહું તેમ કરો. ગણીને લો.'
કિશોરે ઝડપથી રકમ ગણી લીધી. પાંચસો ને એક રૂપિયાની નોટ બરાબર થઈ રહી.
'બરાબર છે.' કિશોરે કહ્યું.
'વારુ. હવે ઘર જોવા આપ જઈ શકો છો.'
'અને ઘર ન મળ્યું તો ?' કિશોરે પૂછ્યું.
'બેવકૂફનો સરદાર ! આવજે, ઘર ન મળે તો ! સારું થયું કે તું એક કુલીન ઘરમાં આવ્યો ! નહિ તો આ તારા પાંચસો રૂપિયા મફત ચાલ્યા જાત.' અત્યંત હસીને પેલી સ્ત્રી બોલી.
કિશોરને આ સ્ત્રીનું હાસ્ય બહુ ન ગમ્યું. એમાં કિશોરની મૂર્ખાઈ પ્રત્યે હાસ્ય હતું; પરંતુ કિશોરે એવી કઈ મૂર્ખાઈ કરી હતી?
'તો...હું કોના સેવાશ્રમમાં આવ્યો છું ?' કિશોરે પૂછ્યું.
'નીચે જઈ કોઈને પૂછી જોજે.' યુવતીએ કહ્યું.
-અને ખરે ! નીચે ઊતરતાં જ તેને તેનો એક સંબંધી મિત્ર મળ્યો - જેણે તાર કરી પોતાને ત્યાં કિશોરને ઉતારવાની અશક્તિ જણાવી દીધી હતી. બીજાની નૈતિક સુધારણા માટે માનવજાતને ભારે કાળજી રહે છે. આશ્ચર્ય પૂર્વક મિત્રે પૂછ્યું :
'તું ? કિશોર ?, અહીં ક્યાંથી ?'
'હું? આ ઉપરના માળેથી આવ્યો !'કિશોરે જવાબ આપ્યો.
'એ તો વેશ્યાગૃહ છે ! તને ખબર નથી? એ નીચ...'
