કલાકેક રહી તે પથારીમાં બેઠો. માતાએ તેની ખબર પૂછી. પુત્રે કહ્યું :
'મા ! મને સ્વપ્ન આવ્યું. અને તમે રાખેલી બાધા ફળીભૂત થઈ. હુ આ ક્ષણથી જ તદ્દન સાજો થઈ ગયો છું.'
અને ખરેખર બીજા દિવસથી તેણે દવા છોડી, ફળ છોડ્યાં, વિશિષ્ટ ખોરાક છોડ્યો, અને કૉલેજનો અભ્યાસ શરૂ કર્યો – માતાપિતાએ બહુ ના પાડી છતાં.
ત્યાર પછી રસિક કદી માંદો પડ્યો નથી. એટલું જ નહિ પણ તે પરીક્ષાઓમાં ઊંચે નંબરે પાસ પણ થયો. રંજન જેવી જ એક તોફાની છોકરી સાથે તેનું લગ્ન પણ થયું અને અભ્યાસ ઉપરાંત દેહને કસવાથી તે હૃષ્ટપુષ્ટ આદર્શ યુવક તરીકે ઊંચી નોકરી પણ મેળવી શક્યો. પિતાની નાની નોકરી છોડાવી તેણે માતાને સોનાના ઘરેણાં કરાવી આપ્યાં. તેના મનમાં એક વસ્તુ ઠસી ગઈ કે માંદગી એ શોખ નથી, આફત નથી, પરદીધો શાપ નથી, પરંતુ આપ વહોર્યું પાપ છે. કૉલેજમાં ભણતા અનેક યુવકોની માંદગીનાં મૂળ શૃંગારસમાં જ રહેલાં હોય છે. અને તેની પહેલાં માબાપના લાડમાં હોય છે.
