આ પ્રશ્નમાંનો સ્થળસૂચક ‘ક્યાં’ શબ્દપ્રયોગ સર ભગનને વધારે વિચિત્ર લાગ્યો.
‘અષ્ટગ્રહીની આફત પૂરી થાય ત્યાં સુધી અમારે ક્યાં જવું ?’ હવે પ્રકાશશેઠે તોડીફાડીને વાત કહી દીધી.
સર ભગન વધારે મુંઝાયા. એમણે સહજ રીતે કહી દીધું :
‘આપને બંગલે જ તો.’
‘બંગલે જઈ શકીએ એમ નથી. પોલીસ-પહેરો બેસી ગયો છે.’ પ્રકાશશેઠનો અવાજ નરમઘેંશ હતો.
હવે સર ભગનને આખી રમત સમજાઈ ગઈ. પ્રકાશશેઠ બોલતા રહ્યા :
‘સર ભગન, તિલ્લુએ ભલે અષ્ટગ્રહી સુધીનું કુંવારાવ્રત લીધું, પણ એટલા દિવસ અમને બેઉને અહીં આશરો આપો.’
‘તમને બેઉને ?’
‘હા.’
‘શેઠ, પ્રમોદકુમાર માટે તમે આશરો માગો તો એ હજી સમજી શકાય. વરરાજા આઠ દિવસ વહેલા તારણે આવી પહોંચ્યા એમ ગણાય. પણ તમે પોતે, વરરાજાના પિતા પણ અહીં ?’
‘અહીં સિવાય બીજે ક્યાંય અમે જઈ શકીએ એમ નથી.’
સર ભગતને તો અષ્ટગ્રહીની તોળાતી આફતમાં પણ આવું સાંભળીને રમૂજનો અનુભવ થયો. પ્રમોદકુમાર ભાવિ ઘરજમાઈ તરીકે અહીં પડી રહેવાનો મનસૂબો કરે એ તો હજી સમજી શકાય. પણ એના પિતા પ્રકાશશેઠ, એક વેવાઈ ઊઠીને અહીં ઘર-વેવાઈની પેઠે પડ્યા રહેવાનો પેંતરો રચે એ તો સર ભગનને ભારે કઢંગી સ્થિતિ લાગી.
‘હવે તમે ખુશીથી અમારે માટે ચા-પાણી મંગાવો ને ભોજનમાં પણ અમારા ભાગનાં મૂઠી દાળભાત વધારે ઓરવાનું મહારાજને કહી દો, પણ એ સાથે અમારા ઉતારાનો પણ બંદોબસ્ત કરાવો.’
