‘સ્થાવર મિલકત ? અરે શેઠ, તમે પણ સગા વેવાઈ ઊઠીને અમારી આબરૂ લેવા કાં નીકળ્યા છો ? હવે તો આપણી બેયની આબરૂ ભેગી જ ગણાય.’
‘અત્યારે મારે મારી આબરૂ સાચવવાની છે.’
‘કહો તો અમારાં માથાં વાઢી દઈએ. અવાજ કરો એટલી જ વાર.’
‘મારે તમારાં માથાંની જરૂર નથી. જલાલપરમાં તમારે ઘરઘરાઉ ખોરડાં હોય તો બસ થશે.’
‘અરે, ખોરડાંને ક્યાં રોવા બેઠા શેઠ ? અમે તો જલાલપરના ગામધણી જેવા છીએ, અરધા ગામનાં ખોરડાં આપણાં છે. ને બાકીનાં અરધાં આપણે જ ઘેરે ગીરો છે.’
‘એટલાં બધાંની જરૂર નથી, એકબે હોય તો બસ છે.’
‘અરે, પણ જરૂર શી પડી ? અવાજ કરો, ઝટ, અવાજ કરો.’
‘હું અહીંથી જામીન ઉપર છૂટવાની અરજી કરવાનો છું ને એમાં તમારે જામીન થવું પડશે.’
‘વોય ધાડેના ! માગી માગીને આટલું જ માગ્યું ? અમને તો એમ, કે ખોરડાં–બોરડાંની પૂછપરછ કરીને તમારે જલાલપરમાં હવાફેર કરવા આવવું હશે.’
‘ના, હવાફેર કરવા માટે પણ અહીંથી છૂટવું તો પડે જ ને ! એટલે, પ્રથમ તો તમે સ્થાવર મિલકતના માલિક તરીકે મારા જામીન થઈ જાઓ. હું તમારી સામેથી ગેરકાયદે ગૃહપ્રવેશની ફરિયાદ પાછી ખેંચી લઉં છું.’
‘અરે શેઠ, તમ જેવા આસામીને વળી જામીનની શી જરૂર ?’
‘મને કદાચ જામીન ઉપર પણ નહિ છોડે એમ લાગે છે.’
‘કારણ કાંઈ ? તમે કાંઈ ચોરીચપાટી કરી છે ? તમે કાંઈ મારફાડ કરી છે ?’
‘મારફાડ નથી કરી, પણ મારા બંગલામાં ગણ્યાં ગણાય નહિ
