આમ ને આમ કડકાબાલુસ તરીકે જિંદગી ક્યાં સુધી ગુજારવી ?
બુચાજીની આંખ સામે ક્રૂર વાસ્તવિકતાઓથી ભરેલું આ એક ચિત્ર રમી રહ્યું કે તુરત, એને સામે પડછે બીજું કલ્પનાચિત્ર રચાઈ રહ્યું. તિલોત્તમા જેવી તાલેવર મહોરદાર જોડે પોતે અદરાયા હોય તો ? તો તો પોતે ન્યાલ થઈ જાય. આ મેલાઘાણ કાળા ડગલાના ડ્રાયક્લીનિંગનો સવાલ જ ઊકલી જાય. અરે, પછી તો આ વકીલાતનો કાળોમેશ અળખામણો ડગલો પહેરવો જ શાનો પડે ? પોતે કાયમને માટે આર-બાવન ને આલપાકા સિવાય બીજું કાપડ જ શાના પહેરે ? અને સર ભગન સાચે જ આ અષ્ટગ્રહીમાં ઊકલી જાય તો એમની જગ્યાએ પેલા સોફા પર હું જ બિરાજમાન થઈ જાઉં.....
વિવિધ સ્થાવરજંગમ મિલકતોના દસ્તાવેજો ઉપર સર ભગન અને લેડી જકલ મત્તું મારીમારીને પુત્રીને નામે ચડાવી રહ્યાં હતાં તે દરમિયાન બુચાજીની આંખ ચમકી રહી હતી. આ બધી માલમત્તા મારી જ તરફેણમાં આવી પડે, જો ખોદાય જરાક જ મહેરબાની કરે...આ પોટ્ટીને મારી મહોરદાર બનાવે તો—
‘હજી તે કેટલાં કાગળિયાં બાકી છે?’ લેડી જકલ કંટાળીને બોલી ઊઠ્યાં, ‘હું તો સહી કરી કરીને થાકી ગઈ.’
‘તે અમે હજારો શૅર સર્ટિફિકેટ ઉપર ને એના ટ્રાન્સફરનાં ઓચરિયાં ઉપર દિવસ ને રાત બિલાડાં ચિતરીએ છીએ તે અમને થાક નહિ લાગતો હોય કે?’ સર ભગને દયાયાચક અવાજે પૂછ્યું.
‘ડૉક્ટર કહેતા હતા કે દિવસ આખો બેઠેબેઠે ઓચરિયાં ને ચેકબુક પર સહીઓ કરી કરીને જ તમને ડિસ્પેપ્સિયા થઈ ગયો છે.’
‘એટલે તો એણે તમારી જોડે ટેનિસ રમવાની ભલામણ કરી.’
