પકડવાને માટે એ આવે છે !’
‘કેમ આજે આમ છે ? કોઈ દિવસ નહિ ને આજ ડૉક્ટર ઉપર ગુસ્સો ?’
‘તારી આંખથી લાલાશ જોવાને બહાને એણે તારા ગાલનો સ્પર્શ કર્યો ત્યારથી મને એ ડૉક્ટર ઉપર અણગમો આવ્યો છે. હું એને રજા આપી દેવાનો છું.’
‘એમ ઘેલાં ન કાઢ. આવો વહેમી ક્યાંથી થઈ ગયો ?’
‘ઘેલાં કાઢવાની તને એકલીને જ છૂટ મળે એમ તું ઈચ્છે છે, નહિ ?’ શરદે કહ્યું, અને માધવીએ બેચાર ક્ષણ શરદની સામે તાકીને જોયું. તે કાંઈ પણ બોલી નહિ. અને બંને વચ્ચે ફેલાયેલી અશાંત શાંતિનો ભાર અસહ્ય થઈ પડવાથી માધવી ઊભી થઈ અને પોતાના ખંડમાં ચાલી ગઈ. શરદ પોતાને સ્થાને બેસી જ રહ્યો હતો; તે ઊઠ્યો નહિ. એના મનમાં ઊભરાતા અનેક તર્કવિતર્કને ઢાંકીને તે બેઠો હતો. ઘણું ઢાંકવા છતાં તેનું મુખ વ્યગ્રતાનું ભાન કરાવ્યા સિવાય રહ્યું નહિ. અડધે કલાકે સુંદર વસ્ત્રાભૂષણ સજી માધવી તેની પાસે પાછી આવી ત્યારે પણ શરદના મુખ ઉપર ઘેરાયેલું વાદળ નિર્મળ બન્યું ન હતું. માધવીને જોતાં શરદની જે આંખો આનંદથી ચમકી ઊઠતી તે આંખમાં આનંદને સ્થાને કટાર ચમકતી હોય એવો ભાસ માધવીને થયો. શરદની પાસે ઊભા રહી માધવીએ બહુ જ સૌમ્યતાપૂર્વક કહ્યું :
‘તૈયાર થવું નથી, શરદ ?’
‘ના.’
‘પણ તેં તો જવાનું વચન આપ્યું છે. તું નહિ આવે તો એ મિત્રોને ખોટું લાગશે.’
‘ભલે મેં વચન આપ્યું; મારે એ વચનનો ભંગ કરવો છે.’
‘અરે પણ તેમને ખોટું લાગશે તેનો તેં વિચાર કર્યો ?’
‘હા, મેં વિચાર કર્યો છે. તું એકલી જઈશ તો તેમને ખોટું નહિ પણ વધારે સારું લાગશે.’
