ત્યાં ધનિકોના હાથ હેઠા પડે છે !’
‘તારે ક્યાં લગ્ન કરવું છે ?’
‘તને ખબર નથી ? તારી સાથે જ, વળી !’
બાળકો આસપાસ રમતાં હતાં અને તેમને આ બન્ને પ્રેમીઓની વાતમાં જરા પણ રસ ન હતો. ઘણી વાર જેમ બાળકો પ્રેમમાં અગવડરૂપ થઈ પડે છે તેમ ઘણી વાર તેઓ સગવડરૂપ પણ થઈ પડે છે. નંદિની અને અમર બન્ને થોડીક ક્ષણ સુધી કાંઈ જ બોલ્યાં નહિ. પાસે જ ઘૂઘવતા દરિયાએ અને ક્ષિતિજમાં ડૂબતા સૂર્યે પાડેલી જલરેખાને બન્ને જણ જોઈ રહ્યાં. સૂર્ય ધીમે ધીમે સમુદ્રમાં ડૂબ્યો પણ ખરો, જો કે પાછળ થોડું અજવાળું રેડતો ગયો. એકાએક નંદિનીએ કહ્યું :
‘અમર ! ખરીખોટી ઊર્મિમાં તારું ભવિષ્ય ન બગાડતો. પ્રભુએ તને સુખ વૈભવ આપ્યાં છે તે તું ભોગવ્યા કર.’ નંદિનીએ ડહાપણ ભરેલો માર્ગ સૂચવ્યો.
‘વૈભવથી મળે તેટલું જ સુખ હશે શું?’ અમરે પૂછ્યું.
‘હાસ્તો. નહિ તો બીજું કયું સુખ ?’
‘જો પેલો સૂર્ય પોતાનું આખું તેજ ઢાળી દઈ સમુદ્રની સામાન્યતામાં ડૂબી જાય છે – સ્વેચ્છાએ ! મને પણ કાંઈ એમ કરવાનું મન થાય છે. અને નંદિની ! જે તું તારો સાથ આપીશ તો હું નિર્માલ્ય ધાનિક મટી એક “સાચો માનવી” બની શકીશ. તારી હિંમત છે?’ અમરે પૂછ્યું.
‘હિંમતનો પ્રશ્ન તારોછે, મારો નહિ. મારે તો કાંઈ ખોવાનું નથી. પરંતુ તું કદાચ એમ કરીને તારાં માતાપિતાની પ્રીત ખોઈ બેસે એવું જોખમ હું તને ખેડવા દઉં તો મારા જેવું સ્વાર્થી કોણ?’ નંદિનીએ કહ્યું, અને અમરને પોતાની ઘેલછામાંથી વારવા બનતો પ્રયાસ કર્યો. પરંતુ અત્યારે અમરના મુખ ઉપર ઉત્સાહ ચમકી રહ્યો હતો–જોકે એ આવ્યો હતો વિષાદ લઈને.
એ ઘેર ગયો ત્યારે એનાં માતાપિતા એની રાહ જોઈને જ
