આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
તીન લોક કી સમ્પદા, રહી શીલ મેં આન ।।
માયા મરી ન મન મરા, મર-મર ગએ શરીર ।
આશા તૃષ્ણા ન મરી, કહ ગએ દાસ કબીર ।।
માટી કહે કુમ્હાર સે, તુ ક્યા રૌંદે મોય ।
એક દિન ઐસા આએગા, મૈં રૌંદૂંગી તોય ।।
રાત ગંવાઈ સોય કે, દિવસ ગંવાયા ખાય ।
હીના જન્મ અનમોલ થા, કોડ઼ી બદલે જાય ।।
નીંદ નિશાની મૌત કી, ઉઠ કબીરા જાગ ।
ઔર રસાયન છાંડ઼િ કે, નામ રસાયન લાગ ।।
જહાઁ આપા તહાઁ આપદાં, જહાઁ સંશય તહાઁ રોગ ।
કહ કબીર યહ ક્યોં મિટે, ચારોં ધીરજ રોગ ।।
માયા છાયા એક સી, બિરલા જાને કોય ।
ભગતા કે પીછે લગે, સમ્મુખ ભાગે સોય ।।
આયા થા કિસ કામ કો, તુ સોયા ચાદર તાન ।
સુરત સમ્ભાલ એ ગાફિલ, અપના આપ પહચાન ।।
ક્યા ભરોસા દેહ કા, બિનસ જાત છિન માંહ ।
સાઁસ-સાંસ સુમિરન કરો ઔર યતન કુછ નાંહ ।।
ગારી હી સોં ઊપજે, કલહ કષ્ટ ઔર મીંચ ।
હારિ ચલે સો સાધુ હૈ, લાગિ ચલે સો નીંચ ।।
