પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૦૨

ઉંચો છે રવિ મધ્યમાં નભ પરે, છે ચૂપ સંસાર સૌ,
ધીકેલી ધરતી દિસે, તરુ મહીં પક્ષી લપાયાં સહુ;
ગાઢા મંડપમાં યુવાન ફુલડાં વેરી નીચે છે પડ્યો,
કિન્તુ કંટકથી ભર્યા હદયને પીડી રહ્યાં છે દુઃખો.

આવે છે ચાલતી ધીમે દુરથી ત્યાં જ શોભના;
ઉદાસ એ દિસે ચ્હેરો,ગમ્ભીર નેત્ર છે ઢળ્યાં.

આછું એક જ શ્વેત સ્વચ્છ કપડું તેણે પહેર્યું હતું,
તેના અંગની દિવ્ય ઝાંય ઝળકી ર્ હેતી બહારે હતી,
તાપે તપ્ત થયેલ ગાલ પર એ ગાઢી ગુલબી હતી;
ને તેની પર મધ્યમાં ચળકતું બિન્દુ હતું સ્વેદનું.

ડાબો હતો કર કમાન વળેલ કેડે,
બીજો હતો પટકતો ગૃહી પુષ્પગુચ્છો;
યુવાનના પદ ભણી ઢળતી પ્રીતિ શાં,
ઓષ્ઠેથી લાલ નીકળી કિરણો છવાતાં.

ઊંચી એક જરા ગુલાલ ઝરતી પ્હાની હતી પાદની,
ઊભી એમ અર્હી યુવાન નિરખી નિઃશ્વાસ મૂકી જરી;
નેત્રે નેત્ર મળ્યાં અને ઢળી ગયાં! પાછાં મળ્યાં ને ઢળ્યાં!
રૂધાયું દિલ ત્હોય યત્ન કરીને બોલી ધીમું શોભનાઃ-

'પ્રીતિ ધરી રમા જે ઉછેરતી,
'પ્રથમ પુષ્પ તે આ ગુલાબનાં;
'કરતી સ્નાન એ તેથી મોકલી;
'પ્રિય સખે! મને આપવા તને.'

લાંબો કરી કર જરી નમી પુષ્પ આપે,
ત્યાં એ જરા લથડતી લપસી પડે છે;
પુષ્પો પડ્યાં,કર રહ્યો કરમાં ધ્રુજન્તો,
ખેંચ્યો નહીં મૂકી દીધો નહિ વા યુવાને.

ત્યાં કૈં થયું મગજમાં, કરમાં થયું કૈં,
કાંઇ નવું નયન ને દિલમાં થયું કૈં;
જે ખાળતાં હૃદય તે નિકળી પડ્યું કૈં,
જેનો હતો ડર દિલે થઇ એ ગયું કૈં.

કલાપીનો કેકારવ/૧૫૫