પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૭૭

'તોયે એ તુજ મ્હોં કદી જિગરથી દેશે ન છૂટું થવા
'આશા હર્ષ ઉમંગને અસુરના સંહારમાં પામવા.'

'જે પ્રીતિ રઘુનાથના મુખ મહીં આ બોલ બોલાવતી,
'જે પ્રીતિ સુખથી સુતી સતી પરે અશ્રુ ય રેડાવતી;
'તે પ્રીતિ મુજ બીનમાં રસભરી લ્હેરો વહાવો સદા,
'તે પ્રીતિ મુજ અશ્રુમાં ખડક આ મ્હારૂં ડુબાવો સદા.
           * * *

સુગન્ધી વાયુની લ્હેરી, થંડી મન્દ વહી જતી,
ચોપાસે માનવીનો કો આવે ના શ્રવણે ધ્વનિ.

તહીં પૂર્વે ગોળો ક્ષિતિજ ઉપરે લાલ લટકે,
દિશાઓ પ્રાણી સૌ, ખડક, તરુ ત્યાંથી રસ ગ્રહે;
નભે ધારેલું કૈં મનહરપણું નૂતન દિસે,
હવા આછી પીળી ગરક દિસતી ચમ્પકરજે.

દિસે તાજું કાંઈ પ્રતિ ગતિ મહીં તે સ્વર મહીં,
નથી ક્યાં શાંતિ? આ ઘટ વન મહીં ના સુખ કહીં?
અહીં આ કાસારે પગ પણ ધરૂં છું ડરી ડરી,
રખે આ શાન્તિમાં રજ પણ થતો ધ્વંસ મુજથી!

તટે ચોપાસે છે મધુર કળી ખીલી કુસુમની,
તહીં પાંખે પાંખો લથબથ કરે છે શુક કંઈ;
અરીસો ધ્રુજન્તાં કુદરત ધ્રૂજાવે નિજ ઉરે,
અને તે ગોળો તે ખળભળ થતો ત્યાં ગતિ કરે.

હવે ધીમે ધીમે જનપદ ફરે છે તટ પરે,
હવે ધીમે ધીમે રવિ પણ તરુને બથ ભરે;
હવે આ બિન્દુડાં રજનીજલનાં ઘાસ ઉપરે
પ્રતાપી ભાનુને નિજ હ્રદયનું અર્પણ કરે.

તહીં સામે તીરે દિનકર તણી પાંખ સરખી,
ભરી લેવા વારિ યુવતિ કંઈ આવે સ્મિતમુખી;

અહો! કેવું મીઠું સુરૂપ સુરૂપે ઐક્ય ધરતું!
વધાવી શી લેતી કુદરત દિસે કામિની સહુ!

કલાપીનો કેકારવ/૩૩૦