નદિર જલ વૃષ્ટિર જલ, જે જલ હઉ,
અમાર બાપ-ભાઈપેર સંવાદ કઉં,
[નદીનાં નીર, વાદળીનાં નીર. જે નીર હો !
ભાઈના ને બાપના વાવડ કહો !]
વૃષ્ટિને અંતે ઘનઘેરા આકાશની અંદર સફેદ બગલાનું એક વૃંદ ઊડતું ઊડતું ચાલ્યું ગયું. એક કાગડાનું ટોળું પણ કા ! કા! કરતું ઝાડ પરથી ઊડીને ગામ ભણી ગયું. તે આકાશ કંઈક સ્વચ્છ થયું. કન્યા બોલે છે:
કાગા રે! બગા રે ! કા'ર કપાલે ખાઉં?
અમારા બાપ ભાઈ જે ગેઈન વાનિજ્યે
કોથાય દેખલે નાઉ.
[કાગા ભાઈ! બગા ભાઈ !
કયાં ઊડ્યા કયાં બેઠા !
ભાઈ-બાપે ગ્યા છે વેપારે !
કચય ન એને દીઠા !]
ત્યાં તો વાદળાં ભેદીને સૂર્ય ભરચક નદીના હૈયા ઉપર ઝલક ઝલક કિરણો પાથરી જાણે પાણી સાથે મિલાવી દીધાં. કન્યા ગાય છે:
ચડા ! ચડા! ચેયે થેકો
આમાર બાપ ભાઈ કે દેખે હસો
[ચડા ! રે ચડા! જોતો રે'જે
ભાઈ-બાપાને ભાળી હંસજે!]
કોઈ ગામની એક હોડી તણાતી ચાલી જાય છે તેને જોઈને -
ભેલા ! ભલા! સમુદ્ર થેકો.
આમાર બાપ-ભાઈને મને રખો.
[હોડી ! હોડી ! દરિયે રેજે!
ભાઈ-બાપાને જાળવજે !]
પછી વ્રતવિધિનો બીજો પ્રવેશ મંડાય છે. અરણ્યની ગીચ ઝાડીઓ ને પહાડોઃ અંધારી રાતઃ અને છેટેથી પ્રાણીઓની તેમ જ દરિયાની ગર્જના સંભળાય છે. ભયભીત સ્વરે કન્યાઓ બોલે છે:
ભેલા !જંગલના નાર! જંગલના વાઘઃ
પછી સર્વે રડતી રડતી .-
