નરસિંહ મહેતા : ૧૭ પૂ છે ! એ ભક્તના દર્શને ન આવીએ તા કાના દર ને આવીએ ? ત્રીજો ભક્ત : કહા મહેતાછ ! આ બધા ચમત્કાર સાચા કે ખાટા? નરસિંહ : ચમત્કાર ! પ્રભુભક્તોને તાવન અને જગત એ જૂ કાં એ ચમત્કાર છે, કે પછી ખીજા નવા ચમત્કારની જરૂર પડે ? કાઈ ચમત્કારની તા મને ખબર નથી, માત્ર એટલુ જ કે મેં તા પ્રભુ ઉપર વિશ્વાસ રાખ્યા છે અને પ્રભુ મારા યાગક્ષેમનું વહન કર્યા કરે છે. એ સિવાય બીજો ચમત્કાર પર સવા તા હું કાંઈ જાણુતા નથી. ચેાથેા ભક્ત : ભક્તરાજ ! 'ઢાઈ વાર નસિંહ ઃ ગા ? [ સહેજ હુસતાં હસતાં ] પ્રભુએ દગા દીધા છે ખરા ? માનવી ! આપણા કરે ? દયાના સાગર ? યાગક્ષેમનુ આપણે અસમજણ વહન પ્રભુ કરતા નથી એમ કાઈવાર આપણે અજ્ઞાનીએને લાગે પણ ખરું | તા ય મારા પ્રભુ એ તે। પ્રભુ જ. એને ચમત્કારના ચમત્કાર કહે, નિગમના આકાર કહેા, ગેમના ભણકાર કહેા, મારે તે... અગમ- [ ગીત સાંભળાય છે. ] ગીત મેારવી નાદમાં, શ્રવણના સાર્દમાં, ઝાંખરી ઝાલરી, હમક ખાજે: તાલ મૃદંગ વડે; ચંગ ઉપચ'ગમાં, ભેરીના નાદ બ્રહ્માંડ ગા. મારી તે જ્યાં જ્યાં નજર ફરે છે ત્યાં ત્યાં મને ચમત્કાર દેખાય છે. શ્રવણમાં સદા ય ચમત્કાર ગુળ રહે છે. પહેલા ભક્ત : એટલે જ! તમારા જેવા ભક્તરાજની પેઢી તેા ગામે- ગામ હાય, શહેરશહેર હેાય, દબંદર હાય, દેશદેશ હાય ! કુર,
