પૃષ્ઠ:Kusummala (1912 - Edition - 4).pdf/૧૦૯

( ૮૯ )

જેહવો, ભૂકમ્પ જે'ને હચહચાવી ઝુલવતો
હેવા મહીધરશૃઙ્ગ પર ક્ષણભર ગરુડ ઊડી આવતો,
આવી બેસે કનકમય નિજ પાંખને તેજે ડૂબ્યો,
ત્યમ તેહ ઊગતો સૂર્ય ધૂમસમૂહ પર ર્‌હેતો ઊભો. ૧૦

ને નીચે મુજ ભભકતા સિન્ધુ થકી સૂર્યાસ્ત તે
વિશ્રાન્તિના ને પ્રેમના ઉત્સાહ પ્રેરે જ્યાહરે,
ને ઊંચે આકાશના ઉંડા વિવરથી નીકળી
કંઈ કરમજી રંગેલ પડદો સાંઝનો પડતો ઢળી; ૧૧

તેહ સમયે હું મહારી પાંખ બે મીંચી દઈ
બેસું લઈ વિશ્રાંતિ મુજ આકશને માળે જઈ;
શાન્ત કેવો તે સમે હું ! જે'વું કોઇ કબૂતરું
બેઠું ઈંડા નિજ સેવવાઅ, ત્ય્મ માહરી સ્થિતિ હું કરું. ૧૨

પેલી ગોળ કુમારિકા જે શ્વેત તેજ થકી ભરી,
ચંદા કરીને નામ જે'નું મર્ત્યજન ભણતા વળી, -
મધ્યરાત્રિતણી અનિલલ્હેરો થકી પથરાઈ જે
મુજ ઊનઘૉળી ભૂમિ તે પર ચળકર્તી સરી જાય તે. ૧૩

દિવ્યગણ રવ સુણે જે'નો, ને દીસે જે કદી નહિં
હેવા ચરણ એ કન્યકાના, ત્હેમણે પડી જહિં જહિં
તંબૂના મુજ છત્ર ઝીણા તણું પોત જ ભોકિયું,
તહિં તહિં ચંદા પાછળે તારા જુવે કરી ડોકિયું. ૧૪