પૃષ્ઠ:Kusummala (1912 - Edition - 4).pdf/૧૧૦

( ૯૦ )

પવનથી તાણેલ મુજ તંબૂનું છિદ્ર હું જ્યાહરે
વિસ્તારી કાંઈં વિશાળ કરતો કૌતુકેથી ત્યાહરે,
કનકના મધુકરતણા કંઈં વૃન્દ પેરે સોહતા
હું હસું જોઈ તારલા સહુ ઘૂમી ઘૂમી દોડતા. ૧૫

તે પછી અંતે સુશાન્ત નદી, સરોવર, સાગરો,
પ્રત્યેક માંહિં છવાઈ ર્‌હે ચંદા અને તારાગણો;
તેહ સમયે તે સ્થળે શી થાય શોભા રૂડલી:
ઊંચેથી શું કંઈં વ્યોમ કકડા મુજ મહિંથી પડ્યા ગળી ! ૧૬

સૂર્યને સિંહસને હું મેખળા કસું ઝળકતી,
ને ચંદ્ર તો મોતીડાંની માલિકા ઉજ્જવળ અતિ;
જ્વાળામુખી ઝાંખા પડે તે ઘૂમી તારા તો તરે
જે વેળ મ્હારો વાવટો વંટોળિયા ખુલ્લો કરે. ૧૭

ધોધ ધસમશી જતો હેવા સિન્ધુ પર વિસ્તારમાં
ભૂશિર થકી ભૂશિર લગી બની સેતુના આકારમાં
રવિકિરણ ભેદે નહિં ત્યમ ઝૂકું રચીને છાપરું,
જે ટેકવાને સ્તમ્ભ અથે હું મહીધર વાપરું. ૧૮

વ્યોમ ફરતા વીર તે મુજ રથસરીસા સાંકળ્યા,
ને સૈન્યજન મુજ-પવન, અગ્નિ, તુહિન-મુજ સંગે રહ્યા,
ઠાઠ હેવે જે વિજયતોરણતળેથી નીકળું,
કંઈં લક્ષ વિધ રંગે ભરેલું ઈન્દ્રધનુ તે તો ભલું. ૧૯