પૃષ્ઠ:Kusummala (1912 - Edition - 4).pdf/૧૧૩

( ૯૩ )

સુધા પાતી એહને, - ભરી કુમ્ભ આપ્યો તાતજી, -
રાખું ઉછંગ મહિં સદા હેને કદાપિ ન દૌં તજી. ૬

વાકું વળિયું રમ્ય રીતે અણીઆલું નાવડું
માતાપિતાએ આપ્યું મુજને, કોદી તે પર જઈ ચઢું;
ચઢી મૂકું તરતું તે સ્વચ્છન્દ ચાલું જાય ત્ય્હાં.
ઊંડું ભૂરું આકાશકેરું જળ અમળ ફૅલાય જ્ય્હાં. ૭

ત્ય્હાં ઘને કો ઠામ વેરી ઝીણી રુપેરી રેત્ય તે,
લઊં ખેલવા લંબાવી કરને નાવડેથી જતે જતે; -
ને બધી આ વેળ હરણું મ્હારું જે બહુ બ્હીકણું,
મુજ સૉડ્યમાં સંતાઈ સૂતું, એ મને રુચે ઘણું - ૮

હેવી મેઘની રેતી સરસું નાવ મુજ ઘસડાય જ્ય્હાં,
મધુરા, રસીલા, મન્દ ઝીણા, સુન્દરા સુર થાય ત્ય્હાં;
માત્ર દિવ્યજનો સુણે એ મીઠું ગાન મનોહતું,
ને સુણે હરણું માહરું ને ઊંઘ મીઠી લે ખરું. ૯

ઊઠી હું મૃદુ ને સુંવાળી સૅજમાંથી જળતની
નાખું નજર ઝીણી સીધી સાગરાને ભૂમિ ભણી
રંગરાતું મુખડું મ્હારું કંઈં વિશાળું સિન્ધુમાં
ધોઈ કરી ચઢું વ્યોમ, વળગ્યાં વાળશું જળબિન્દુડાં. ૧૦

મેઘ પેલો મસ્તીખોરો મુજને રંજાડવા
કંઈ યુક્તિયો બહુવિધ કરે ભંગાણ સુખમાં પાડવા,