પૃષ્ઠ:Kusummala (1912 - Edition - 4).pdf/૩૦

( ૧૦ )

ત્હેના ઉર પર કંઈ શાન્ત વ્યોમ ભૂરું પડિયું,
સોહ્યામાણું શું રવિતેજ સરિત-અંગે જડિયું! ૨

આ મૌન અલૌકિક ધરી ઊભું ઉપકણ્ઠ પરે,
તરુવૃંદ સમાધિ ગભીર ધરંતું કે’વું ઠરે ! ૩

ઠરી રહી ત્હેની વળી છાય શામળી નદીજળમાં;-
અદ્ભૂત ગમ્ભીરી આમ શાન્તિ વશી આ સ્થળમાં. ૪

જો ! ઊડીને આવ્યું આમ ટોળું આ બગ કેરું,
ધીરું ધીરું ઉતરંત, જ્યહાં જાળાં વ્હે ઘેરું; ૫

તે વેળ શું એકાએક બગો બમણાં બનતાં,
જળ-ઉદરથી ઊડી પ્રતિબિમ્બ-બગો બીજાં મળતાં. ૬

પછી શ્વેત કર્ણિકારશી હાર્ય બાગની બેઠી,
નદીતટ પર, રવિને તેજ ઊંફસુખડું લેતી. ૭

આ શિલા-ઉરે નાચતું કાલુંશું ગાન કરી,
વ્હેળિયું નદીમાં પડે, બાળલીલા જ ધરી. ૮

જો ! સ્હામે તટથી પ્હણે બતકજુગડું તરતું,
ચાલ્યું આવે સ્વચ્છંદ લ્હેર જળમાં કરતું. ૯

કો સ્થળ જળ શામળું સૂતું, હસે ભૂરું કો સ્થળમાં,
ત્ય્હાં દીપ્ત-અંગ જુગબતક સરતું પળ પળમાં; ૧૦

તે વેળ દીર્ઘ આ રેખ તેહ પાછળ શી પડે
જળપટ ઉપર; -આ પૅર વિહ્ઙગમ લ્હેર કરે. ૧૧