દિયા કરો, કોપ સંકેલો, મેઘરાજાને છૂટો મેલો ને પૂછ–મૂછ ઉપરથી ભાર ઉતારો !’
ઓઘડે શરતો મૂકી, ને માગણી કરી :
‘મારો મલીદો !’
‘ચડાવશું ચડાવશું !’ એકસામટા કોલ આવી પડ્યા. ‘તમે મહેર કરો એનાથી મલીદો શું મોંઘો છે ? ગાડરું કિયો તો ગાડરું ને બોકડો માગો તો બોકડો વધેરી દઈએ—’
હવે મેલડીએ વધારે શરતો મુકી :
‘સુવાસણને હાથે ને ગવતરીને દૂધે મારું થાનક ધોવરાવો—’
‘સવા મણ દૂધે નવરાવશું. પછે છે કાંઈ ?’
હવે જુવાનિયાઓની ધીરજનો અંત આવ્યો.
‘એલાવ, બરકો હાદા પટેલને; કરાવો આ ઓઘડિયા ઉપર ફોજદારી—’
‘પણ હાદો પટેલ છે ક્યાં ? ડેલીએ તો કળાતા નથી—’
ઊજમે રડતાં રડતાં જ કહ્યું :
'ઈ તો સતીમાને થાનકે જઈને બેઠા છે, તે સંતુની રખ્યા કરવાનો ને પારખામાં પાર ઊતારવાનો જાપ કરે છે—’
‘પારખામાં પાર ઊતરી ગઈ સોંસરવી !’ હવે જીવાએ ઘા કર્યો. ‘પાપ તો અંતે પીપળે ચડીને પોકાર્યા વિના રિયું ? આમ કોઈ વાત માનતા નહોતા, ને આ હજાર માણહની હરૂભરૂમાં ઘડો ફૂટી ગ્યો. અટાણે કાં સતીમાં આડા હાથ દેવા ન આવ્યાં ? મેલડી મા તો હાજરાહજૂર છે. એની પાસે તો ચોખીફૂલ વાત. ભલ ભલા લખપતિની ય લાજશરમ ન રાખે. મેલડી મા તો માણસની માલીપાનો અરીસો. જેવું હોય એવું નજરોનજર દેખાડી દિયે !’
ઓઘડભાભા તરફથી આરોપીને સજા ફરમાઈ રહી અને ન્યાયની દેવડીમાં પલટાઈ ગયેલા આ ઠાકરદુવારના ગભારામાં લોખંડની જાળીની આડશે બિરાજતા ઠાકોરજી આ ન્યાયનું નાટક નિહાળી રહ્યા.
*
