આપણા હુકમેા બાપા, કાકા ને મામા, રામજીભાઇ ને દામજીભાઈ, સૌ વારે વારે જુદે જુદે વખતે કેવુ‘ ય જુદુ જુદુ ખેલે છે. બાળક નજરોનજર સઘળું ભાળે છે ને કાનેકાન સાંભળે છે. તે વિચારે છે : 66 આમ કેમ ?” ધીરે ધીરે બાળક પલાટાઈ જાય છે. તે પણ ઘણા વેશા ધારણ કરવાનુ‘ શીખતું જાય છે. જુદા જુદા માણસા પ્રમાણે જુદા જુદા વેશ કરતું જાય છે. મેટાંઓના વિસ’વાદી જીવનમાંથી તે વિસ’વાદના, દંભના, ઉપરની શિષ્ટતાના ને અંદરના અપ્રમાણિકપણાના પાઠ લે છે. પરિણામે જેવાં આપણે છીએ, જેવા આપણા વ્યવહાર છે, જેવી આપણી સ્થિતિ છે તે બધું આપણે તેને આપીએ છીએ અથવા વધારે ખરુ' તા બાળક તેનું વારસ બને છે. આપણે આ બાબતમાં શુ કરી શકીએ ? આપણે જીવનમાં એકરગ-એકરૂપતાના, એકતાના સવાદને ચેાગ્ય અને સાચુ· સ્થાન આપીશુ બાળકોને કાન-સાન છે માટે તેનાથી ખધું છાનું જ કરીશું ? આપણે ધીમે ધીમે ગમે ત્યારે એ કરીએ ને જીવનના આ પ્રશ્ન ઉકેલીએ. પરંતુ ત્યાં સુધી આપણે એટલું યાદ રાખીએ કે “ છેકરાંઓને કાન છે.”
