છે; ઝીણો સુંદર સાડલો છે; નાની-શી કોથળીમાં પૈસા ઠીકઠીક છે.
"કેમ દે છે ચીભડાં ?"
"બે પૈસે શેર, બોન !"
"અરે, એવું તે હોય ? તમે કોળી તો હવે લુંટવા બેઠાં.. લે, જોખ એક શેર. મારે મંદિર જવાનું મોડું થાય છે... એમ શેની જોખછ ? જો, કડી ચડી ગઇ છે ત્રાજવાની. ને નમતું જોખ બરાબરઃ છોકરાં ફોસલાવ મા."
"લ્યો, બોન ! આ નમતું." કહીને કોળીએ દોઢ શેરથી જાજેરો માલ જોખી આપ્યો.
"હવે એક ચીર દે આ પાકા ચીભડાંમાંથી." શેઠાણીએ એક કાપેલ ચીભડા ઉપર બણબણતી માંખો ઉડાડીને એમાંથી ચીર માગી.
"હજી પાછી ચીર, બોન !"
"હાસ્તો, મફત ક્યાં દેછ ? મારો છોકરો ઘેર જતાં જ માગે, ખબર છે ?"
"પણ, બોન - !" કોળણને એ અક્કેક પલકે પોતાનો મહેનતે ઉઝેરેલો વાડો, મથી મથીને ગાળેલ કૂંટીઓ, અને માટલે માટલે સારીને ત્રણ મહિના સુધી લાગલાગટ પાયેલ પાણી સાંભરી આવતાં હતાં. શિયાળવાં અને હરાયાં ઢોર હાંકી-હાંકી ઉજાગરા તાણેલા.
"લાવ, ચીર દેછ કે ? નીકર આ લે તારું ચીભડું પાછું."
ચીર દેવી પડી. કેમ જાણે કલેજામાંથી ચીર કાપી આપવી પડી હોય, એવું દર્દ એના અંતઃકરણમાં થયું.
"આવા જીવ શે થઇ જાતા હશે આ પૈસાવાળાંના ?"
"માટે જ આપણે નિર્ધન રહ્યાં સારાં."
"ના,ના; મને તો દાઝ ચડે છે કો'ક કો'ક વાર."
"દાઝ ન ચડાવીએ, ડાયા ! પારકો પ્રદેશ છેઃ આપણે રિયાં કોળીઃ કાંક થાય તો સપાઇને આપણા જ વાંકની જ ગંધ આવે."
તેટલામાં તો "પિયુ, પે'લી પેસેન્જરમાં આવજો.."નું છેલ્લામાં છેલ્લું નવું લોકપ્રિય નાટક-ગીત ગાતોગાતો બંકડો પોલિસ આવ્યો, અને એક
