ક્ષણેકમાં કાંઠાની હોડલી ઉડતી આવી. યુવતિએ શણદોર નાંખ્યો. શણદોરનો છેડલો ઝાલી યોધરાજે જળમાં ઝંપલાવ્યું. દોરનો બીજો છેડો યુવતિને હાથ હતો. ધીરે ધીરે યુવતિએ દોર ખેંચ્યો. પૂરનું વ્હેણ ઉછળ્યે યુવતિ દોર ઢીલો મૂકતી; ઉતરતો ઓસાર વહ્યે જોરથી ખેંચતી. એક ઓસારનાં ભાગ્યાં પાણીમાં ઢસડાઇ જળજોધ હોડીની નાસિકાને જઈ અથડાયો. નાકવેસર સમો હોડીનો મુખદોર ઝાલીને તે હોડીમાં ચ્હડ્યો.
પ્રકૃતિનેતા એ યોધરાજ હોડીમાં જઇને મૂર્છામાં પડ્યો. પણ યુવતિએ એને ઓળખ્યો.
એ તો સાગરઝુંડનો સંન્યાસી હતો.
તે સન્ધ્યા હતી. મનના મનોરથો જેવાં સોનેરી આભલાં આભમાં રમતાં. એમની છાંયડીઓ પૃથ્વી ઉપર ફૂદડી ફરતી.
વસન્તની તે સન્ધ્યા હતી.
એનો એજ ખડક હતો. એની એ જ દીવાદાંડી જગત્આરે ઉભી હતી. દીવાદાંડીની છાયામાં, બે છાંયડીઓનો એક છાયાસ્થંભ રચતાં, એ બે જગત્આરે ઉભાં હતાં.
'જહાજ ભાગ્યું ને મ્હેં ઝંપલાવ્યું. જાણ્યું લાવ, કોઇને ય જઇને ઉગારૂં. ત્ય્હાં તો મ્હારે ઉગરવા વારો આવ્યો! પણ સારસી! ત્હેં ઉગાર્યો હો! સ્ત્રી પુરૂષની તારણહાર છે.'
'હા; સારસીએ સારસને ઉગાર્યો. પાણીમાં ખડકછાટો છંકાયેલી હતી, ને ત્ય્હાં હોડકાનાં અંગ ભાગ્યાં મ્હેં યે
