જહાજ ન્હોતું જોયું. વાદળાનાં કિલ્લા સમી ઝાંખી ઝંખાતી'તી.'
'ઉગારવા જતાં હું ડુબતો હતો. જગતમા એવું યે બહુ જોયું.'
'જગત એટલે અદ્ભુતોનો અખાડો. જગતમાં શું નથી બનતું? જોયું ને ઝંપલાવ્યું તો જીત્યા.'
'હા, તોફાનને જીત્યો ને ત્હને યે જીત્યો; ને સંસારે સંન્યાસને જીત્યો.'
'એથી યે મ્હોટું તો ત્હમે સંન્યાસની કામનાને જીત્યા.'
'આ ત્હારો યે સંન્યાસ જ છે ને! પહેલે દિવસે ત્હને જોઈ ત્ય્હારે મ્હને થયું કે આ તો જગતની સંન્યાસિણી! જગતને છેડે વગડામાં વસે છે; જળની ખીણોમાંથી ડૂબતાંને તારે છે. ત્હારા સંન્યાસે તો મ્હારા સંન્યાસને જીત્યો.'
'પણ હું તો સંસારિયણ સંન્યાસિણી. બે પાંખે ઉડું છું. પિતા ગયા ને પતિ મળ્યા. ઘડી યે અનાથ નથી રહી. સંસારિયણ સંન્યાસિણી સદાની યે સનાથ છે.'
'પૃથ્વી જેવી: પૃથ્વી સદાયની સનાથ છે.'
બે દીવાના એક પ્રકાશ સમાં દુનિયાને છેડે વિજનતાની વાડીઓમાં એ બેઠાં હતાં. દીવાદાંડીનાં એ રખેવાળ હતાં. બન્નેનું જીવનવ્રત એક હતું: દુનિયાની દીવાદાંડી.
વિરલાં હોય છે ભવસાગરનાં એવા તારા અને તારનારાં.
