એના કાને એકએક ફૂલ હતું, એને મોળીડે ફૂલનો તોરો લટકતો.
‘હા, વ્રજપુરનો ને ?’
કદી યે મૂંઝાતી નહિ એને આજ અમૂંઝણ ઉગી. પોપચાં વડટોચને વધાવતાં એ આજ નમી ગયાં. એનાં અંગઅંગ આજ નીતરતાં.
પાલવછેડલો સંકોરીને તે બોલી : ‘વ્રજપુરનો ને ? પેલા વડલા પડખે છે તરશીંગડો. એ તરશીંગડાને અળગો મ્હેલી નદી ભણી વળશો એટલે વ્રજપુરનાં ઝાડવાં ઝંખાશે.’
બોલતાં બોલતાં એ ઝંખવાઈ ગઈ : જાણે ચન્દ્રકળા ઉપર કોઈ વાદળછાયા આવી બેઠી ન હોય !
ઉડીને પડતા પાંદડા સમી પ્રમદાની હાથેળી ઉછળી ને દિશા દાખવીને પડી. ઝાડની ડાંખળીઓ સરિખડી એની આંગળીઓ ફરફરતી.
‘વગડાના વટેમાર્ગુ છો ને ?’
એના કંઠમાં વાંસળી બોલતી; એને મુખડે મરકલડાં પડતાં.
તે ગયો. પાણી યે ન પીધું ને વટેમાર્ગુ વગડાની વાટે વળ્યો. નારીહૈયામાં નરની છબી પાડીને તે ગયો.
જતાં જતાં તે લલકારતો હતો. આકાશમાં જાણે વરત નાંખતો હોય ને ઉત્તર માગતો હોય એવું એ લલકારતો હતો. ગેબના પડદા એને બોલડે ડોલતા. પ્રલંબ સૂરે એ લલકારતો હતો :
અમે પરદેશી પાન, વાના વળૂંધ્યાં આવિયાં.
