આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
: ટાંચણનાં પાનાં
૧૧
વાર્તાનાં અસ્થિ
વળી પાછાં દુહા–ચરણો :—
‘ચંદણ પડ્યું ચોકમાં
ઈંધણ મૂલ વેચાય.’
***
‘ધોબી વસ કર ક્યા કરે
ડીગંબરને ગામ !’
આ તે કઈ કઠેકાણે પડી ગયેલ વ્યક્તિનો ઉલ્લેખ હશે ? વારતા ગુમાવી લાગે છે. પાછાં ખંડિત ચરણો–
‘મોતી થઈ ગ્યાં ઝેર.’
***
‘મોતી મીઠાંનાં ગાંગડા,
‘નરસાં લાગે નીર;
‘મનહર કોઈ મળે નહિ.
‘સાંસો પડ્યો શરીર.’
જવા દો. પણ આ વળી શું ?
‘પાડાની જીભ જેવી કટાર.’
કટારીને ઉપમા કેવી ફક્કડ આપી ! પણ એ કટાર ધારણ કરનારા પાત્રનો પતો જડતો નથી. તુરત નીચે—
‘પીંજરાના ધોકા જેવા હોઠ-એવાં ભીલડાં.’
એની નીચે વળી આ વિનોદોક્તિ—
‘ઈસલો માળી
‘એને નૈ ગરિયો નૈ જાળી.
‘મામદ વોરો
‘એને નૈ સો નૈ દોરો.
