જવાબમાં ચારણે ગળામાં બરછી પરોવી. પછી પેટ તરવાર નાખી. દેહ પાડી નાખ્યો.
એ ખાંભી સ્વ. પીંગળશી પાતાભાઈની.
પૂંછ ન મેલાય
જૂના સાવર ગામના ખુમાણ દરબારને ઘેર બગસરાનો દેશો વાળો બરોબર બપોરે મહેમાન થયો છે. રોટલા ખાય છે. દરબારને દૂધની ટેવ છે. પણ બપોરવેળાએ દૂધ ક્યાંથી હોય ?
દેસોવાળો કહે છે : ‘આ ભેસું બેઠી. દોઈ લ્યોને !’
‘બાપુ ! કટાણે કાંઈ ભેસું મળે?’
‘તો પૂંછ મેલીને દોઈ લ્યો.’
‘પૂંછ મેલીને’ એટલે કે ભેંસના પૂછડાનો છેડો ભેંસના યોનિભાગમાં મૂકીને. ભેંસને દૂધનો પ્રાસવો મુકાવવાની એ એક જુક્તિ છે.
ખુમાણોએ ખેદ દર્શાવ્યોઃ ‘બાપ ! કાઠીનો દીકરો, હિંદુનો દીકરો પૂછ મેલીને દોયેલું દૂધ ખાય?’
‘દોઈ લ્યો આપણા જણમાંથી કોક.’ એવી સૂચના દેસાવાળાએ પોતાના જોરના મદમાં પોતાનાં માણસોને આપી, એટલે ઠંડે કલેજે ખુમાણોએ સંભળાવ્યું: ‘ન દેવાય.’
‘કેમ ?’
‘કાંડા હેઠાં પડે !’
‘ઠીક તો જોજો, જૂના સાવરમાં હરણાં બેસારીશ.’
‘હરણાં બેસારીશ’ એટલે ઉજ્જડ વેરાન બનાવીશ.
‘ખુશીથી.’
‘દેસાનું તો દાટણ' એવું મુલકમાં ઓછું દેવાતું. એટલે કે દેસો
