પૃષ્ઠ:Prachin Kavya Vinod.pdf/૫૪

સ્તુતિ કરતા કવિ પંડિત કીધાં, કાંઇ ન જાણતા મર્મ.
ત્યેમ મુજને કરૂણા કરી માતા, આપ અખિલ મતિ ધર્મ,

શ્રી ગુરુચરણે પ્રણામ કરી, ધરું રામચંદ્રનું ધ્યાન.
નામ માત્ર ભવબંધન કાપે, આપે નિર્મળ જ્ઞાન.

ભૂમિ તણાં જે જંગમ દેવતા, તેને પૂજી લાગુ પાય,
જેનાં વાયક રુપીયાં તીર્થોદકે, કવિજન નિર્મળ થાય.

વૈષ્ણવ જન વ્હાલા અતિ મુજને, અહોનિશ હરિગુણ ગાય,
જેની સંગતે અબુધ શઠ, મહાપાપી પાવન થાય.

કવિજન કેરી ચરણે રણે, તે વંદી મસ્તક ધરીએ,
દીન દાસ દામણો જાણીને, મુજને અનુગ્રહ કરીએ.

આગે માનુભાવ કવિ જન મેરુ મહા સિંધુ સરખાં,
જેની નિર્મળ વાણી સૂણતાં, અલ્પ મતિ મન ધરતાં.

વામન કલ્પતરુ ફળ વાંછે, અપંગ ગિરી આરુઢ,
નિર્ધન ચિંતામણી ઈચ્છે, કીડી મુખ કોહેળું પ્રૌઢ.

હંસગત વાંછે પૂજનિકા, કેસરી સિંહ શૃંગાલ,
દિનકર જમલો તગે જેમ આગીયો, દીસે આળ પંપાળ.

ક્યાં અવર દેવ સહુ, બીજાં ? ક્યાં સેનાપતિ રઘુનાથ ?
ભવસાગર મધ્ય નામના વરે, તારણ દેવ વિખ્યાત.

તેમ હું મુર્ખ પુરુષ બુદ્ધિવિહોણો, પ્રૌઢ રચું પરપંચ,
હરિગુણ સાગર અગાધ રસ ભરી સમસ્યા માત્ર એક ચંચ.