પૃથ્વીનો પહેલા પુત્ર રક્ષા કરતા હતા, કાઈ વરાહ પેાતાના મોટા કાનમાં કાઈ કરેાળિયાને આશ્રય આપી રહ્યું હતું. ઝાડ પર વસતાં જીવે! પણ અસ્થર ઝાડેશને અને ઝાડા પરની ડાબા પરના માળાને છેડીને સિંહ, વાધ ને રીંાતી ખાડામાં જઈને લપાયાં હતાં. એક ખૂણામાં પડેલા સિંહની સામેના જ ખૂણામાં પવનથી ઠૂંઠવાતા કાઈ ગીબન કે લેમર વાંદરે સિંહ સામે ટીકીટીકીને જોતા પડયા હતેા. બધું સુમસામ હતું. એ સુમસામને ભરી દેતા એક મહાઘેલ ગાજતા હતા...ઘૂ ઘૂ કરતે સમુદ્રના શ્રેષ સુ ઉઉઉગ...કરતા પવનના શેર અને કડડકડડ ભૂસ એવા ઝાડવાં- એના પડવાને અવાજ. 34 એક તેતિંગ ઝાડની એચ લઈને એક વરાહુ ઊભું હતું. અચાનક ભયંકર અવાજ થયા ને ઝાડ મૂળમાંથી ઊખડીને વરાહ ઉપર પડયું. વરાહ ધ્રુજી ગયું. જેથી શરીર હલાવીને એણેઝાડને પેાતાના શરીર પરથી નીચે પાડૈ નાખ્યું અને જરા આગળ ચાલીને ઊભવા ગયું ત્યાં તે એક બીજી વધુ મેટુ ઝાડ એની ઉપર પડયુ; તે સાથે જ પવનના જોસબંધ સુસવાટા આવ્યેા અને એ એ ધક્કા લાગતાં વરાહ ડગી ગયું. પડતાં પડતાં એ અચે ત્યાં તે એક ઝાડ એના માથા પર પટકાયું અને એ નીચે પડયુ. પથ્થરના ખડકાઓની એપ લઈને ઊભેલાં પ્રાણીએનાં શરીર પર દૂરથી ઊડીને આવતી ડાળીએ ચાબુકની પેઠે વિાતી હતી. પાંદડાંની ચીપે પણ ચપચપ કરતી ચામડી પર વાગતી હતી. હુ! દરિયાકૂદકા મારીને આગળ આવ્યે. જરા વાર થયેા. બીજો કૂદકા કેવડા મારવા એના વિચારમાં જરા પાલ મા. વિચારમાં એકવાર જરા આગળ આવ્યા. ‘ના, ના,’ એને કંઈક ખીજી સૂઝયું અને જરા વધુ પાછળ હમે. પણ હુડૂ !—એ જરાક જ આભે. વિચારમાં તેને વિચારમાં એ આગળ – પાછળ – આંગળ, આગળુ – પાછળ - માગળ એમ થતા રહ્યો પણ પછી અચાનક એને
