૨૨૨
વિચારતો વિચારતો એ એક સૂકા નેરાની તપતી રેતમાં ઊતર્યો, ત્યારે એને આઘે નેરડામાં એક આદમી બેઠેલો દેખાયો.જબ્બર પુરુષ હતો. ને એની બાજુમાં શું પડ્યું છે ? ઘોડો પડ્યો છે. પહાડ જેવડો ઘોડો આમ સૂતો છે કેમ ?'
નાગાજણ નજીક જતાં જ ઓળખ્યો એ પુરુષને . આ તો રા'ની સામે બહારવટે નીકળેલા સરવા ચોવીશીવાળા વીકાજી સરવૈયા !
'જે સોમનાથ વીકાજી કાકા !' નાગાજણે શુદ્ધ ભાવે કહ્યું.
'જે સોમનાથ દેવ ! વીકાજી સરવૈયાના બુઢ્ઢા મોંમાંથી ક્ષીણ પડઘો નીકળ્યો. એને બ્હીક પણ લાગી.
'કેમ આમ અંતરિયાળ કાકા ?'
'બસ દેવ, બારવટું આથમી ગયું.'
'પણ શું થયું ?
'ચડવા એક જ ઘોડી હતી. એની પીઠ માથે જ મારા બારવટાનો ભાર હતો. એના પ્રતાપે કોક દિ' પણ રા' મારૂં પાર પાડશે એવી આશ હતી. આજ એ મરી ગઇ.'
'હવે ?'
'હવે બસ, તમે રા'ને બાતમી પોગાડો ત્યાં લગી આંહી જ બેઠો છું. મને ને ઘોડીને હારે જ દેન પાડજો બાપા ! એટલું રા'ને કહેજો.'
નાગાજણ નીચે ઊતર્યો ને બોલ્યો, 'ઊઠો વીકાજી કાકા.'
'કાં બાપ ?'
