માંડાળિકનું મનોરાજ્ય
હી લો ળ વા હ મી ર
ભાલાંની અણીએ ભીમાઉત !
હે ભીમજી પુતર, વહેલો આવ, વહેલો આવ, વહેલો આવી પહોંચ.
પાટણ આવ્યાં પૂર
ખળહળતાં ખાંડા તણાં
શેલે માંહી શૂર
ભેંસાસણ શો ભીમાઊત.
સુલતાની ખડગોનાં ધસમસતાં પૂર દેવપાટણ ઉપર આવ્યાં, તેની અંદર ઓ મારા વીર હમીર, જંગી પાડા જેવડા શૂરો જાણે તું શેલારા દેતો દેતો તરતો ધૂમે છે.
વેળ તુંહારી વીર
આવીને ઉવાંટી નહિ
હાકમ તણી હમીર
(આડી) ભેખડ હુતી ભીમાઉત !
પણ ઓ વીરા મારા ! તારા શૂરાતનની સાગર-વેળ ત્યાં આવીને ઓળંગી ન શકી. કારણ કે આડે સુલતાનની પ્રચંડ ફોજ રૂપી ભેખડ ઊભી હતી.
'આખરે તો પડવાનું જ હતું. તારા કાકાનું શિર પડ્યું, ધડ લડ્યું, ધડા પડ્યું, ઘોડો પડ્યો, અને એ ભેળું પણ કોણ કોણ પડ્યું? દેવડી ! ન કોઇ રાજા, ન કોઇ બ્રાહ્મણ, ન કોઇ જતિ સતી, શંભુના નામે બે હજાર ગામડાંનો ગરાસ ખાનારા ને ગુલતાન કરનારા કોઇ કરતાં કોઇ દાઢી મૂછ ના ધણી નહિ, પણ-
