૪૨
પોતે ઘોડો થંભાવ્યો. પૂછ્યું, કાવડિયાઓ, રક્તપીતીઆ રાજા વીજલ વાજાનો પડાવ સામે મળ્યો?'
'હા મહારાજ, પાંચક ગાઉને પલ્લે.'
'કાવડ હેઠી ઉતારો.' કહીને પોતે વસ્ત્રો કાઢવા લાગ્યો.
'મારા માથે આંહી ને આંહી જ હાંડો રેદી દો.'
ગંગોદકમાં તરબોળ દેહે ફરીથી એણે અશ્વ પલાણ્યો, અશ્વને ઉપાડી મૂક્યો.
કાવડિયાઓ વાતો કરતા ગયા:-
'રાજા વાજાં ને વાંદર્યાં ! કોણ જાણે શોય ચાળો ઊપડ્યો હશે ભાઇ ! હાલો, એટલો ભાર ઉપાડવો મટ્યો. કોણ જાણે કઇ સદ્ધાઇ રોજ ગંગાજળે ન્હાએ મળી જાતી હશે. નખરાં છે નખરાં સમર્થોનાં. સોમનાથને ત્રણ ત્રણ વાર તો રગદોળીને મલેચ્છો ચાલ્યા ગયા. કોઇનું રૂંવાડું ય થીયું 'તું ખાંડું? શું કરી શક્યો ડાડો સોમનાથ, કે શું આડા હાથ દઇ શક્યા શંકરના ભૂત ભેરવ ! ગયા ગતાગોળમાં શંકર ને કંકર સૌ સામટા. આ વળી એક જાગ્યો છે ચેટકીયો. થોડા દિ' મર ગંગાજળે નાઇ લે બચાડો ! એની ય એ વાળી જ થવાની છે અંતે તો.'
આવી આવી બળતરા ઠાલવતા કાવડિયા જૂનાગઢ પહોંચ્યા. રોજ ગંગાજળની કાવડ ઉપાડનારાઓને મન એ પાણીનો મહિમા માત્ર બનાવટી ઠરી ચૂક્યો હતો.
'ઊભા રો, ! ઊભા રો, ! ઊભા રો!'
એવી રીડિયા પાડતો ઘોડેશ્વાર રા' છેક જેતલસર નામના ગામડાની સીમમાં વીજલ વાજાના મ્યાનને ભાળી શકે છે. મ્યાનો
