વાર નીકળ્યો.”
સૌએ ખડખડ દાંત કાઢ્યા. હીપાને કાને પણ આ શબ્દો પડ્યા. લગામ તાણી હીપો થંભ્યો. ઘોડીને વાળી ઢેઢવાડામાં ગયો. જઈને પૂછ્યું : “ભાઈ, તમે હમણાં શી વાત કરતા હતા ?”
“કાંઈ નહિ, બાપુ, તમે તમારે ચાલ્યા જાવ. આ અમારે એક બાઈ જરા બટકબોલી છે, તે બોલ્યા વિના ન રહી શકી.”
“પણ તમે મને ચાર વાર આવતો દીઠો ખરો ?”
“અમને, બાપુ, તમારું મોં તો યાદ નથી, પણ ઘોડી તો આવી ધોળા વાનની જ હતી.”
“હું બપોરે બહાર નીકળીને કયે માર્ગે ગયો હતો ?”
“આમ કાળુભાર દીમના.”
“ઠીક, હશે.”
એટલું બોલીને હીપાએ ઘોડી હાંકી. એ સમજ્યો કે ઘોડી લઈ આવીને આંહીંથી પાછો સાલેભાઈ ઊપડી ગયો છે. ‘ધીરી, બાપા ! ધીરી, બાપા !’ કહીને એણે વછેરીને વહેતી મેલી. બરાબર ચંદ્ર આકાશે ચડી ગયો તે વખતે લીંબાળી ગામને માર્ગે એક ચારણનો નેસ પડેલ ત્યાં એ પહોંચ્યો.
જમીન ઉપર પચાસેક ભેંસો દાણો દાણો થઈને ચરી રહી છે અને એક પરજિયો ચારણ લાકડીનો ટેકો દઈને મોટા છત્રપતિ જેવી છટાથી ઊભો છે. એના હાથમાં ત્રીજે કણ્ય કરેલો હોકો છે. કાળી ભમ્મર દાઢીવાળો અને ચળકતી આંખોવાળો આ નેસવાસી ચારણ નવખંડ ધરતીનું રાજ ચલાવીને પછી વિસામો ખાતો હોય તેમ ડૂંઘો પીએ છે. નજીકના નેસમાંથી પાવા વગડે છે તેના સૂર આખી સીમમાં પથરાય છે. ચંદ્રમાની ચાંદની અને પાવાના સંગીત વચ્ચે લહેકાર બંધાઈ ગયેલ, તેમાં ત્રીજો ઉમેરો એકતારા ઉપર વાગતા ભજનનો થતો હતો. ગોળા જેવડા તુંબડાવાળા તંબૂર પર કોઈ પરજિયાનો ઘેરો રવ ટપકતો હતો :
એક વાર આવો રે હરિ મારે નેસડે હો જી !
એ ના’વો તો તમને નંદબાવાની આણ !
એ ના’વો તો તેમને ગોરાંપીરાંની આણ. - એકo
