હીપો પછાડે હાથિયાં, પટાઘર પ્રાંચળ,
ગજ ભાંગી લોળા ગળે, લાંઘણિયો લાંકાળ.
[કમ્મરની પાતળી લાંકવાળા ભૂખ્યા કેસરી સિંહ-શો હીપો ખુમાણ પોતાની ભુજાઓ વડે હાથી સરખા શત્રુઓને પછાડે છે.]
અઢાર વરસના જુવાન હીપાને આજ બીજાં ચાલીસ ચોમાસાં વીતી ગયાં છે. રૂપાનાં પતરાં હોય તેવા રંગની દાઢી, મૂછ ને માથાના મોવાળા જરાવસ્થાએ આવીને રંગી નાખ્યા છે. એને ઘેર બે દીકરા છે : એક સૂરગ અને બીજો ચાંપો. બેય છોકરાને પણ આવતી જુવાની છે. સાવઝના તો સાવઝ જ પાકે એ કહેવત સૂરગ-ચાંપાએ સાચી પાડી છે.
એમાં ઈશ્વરે બુઢ્ઢાને માથે કાળી વાદળીની છાયા ઢાળી. ગારિયાધાર ગામ પાલીતાણા રાજને કબજે છે, એ ગારિયાધારમાં નાના રાજકોટ ગામના સીમાડા ઉપર હીપો ખુમાણ પંદર સાંતીની જમીન ખાતો. એમાં પાલીતાણાના ઠાકોર પ્રતાપસંગજીની નજર પડી. હીપો સમજે છે કે એ જમીન મારી ગરાસની છે.
તે દિવસ અંગ્રેજ સરકારની આવતી જુવાની : સોનગઢની કચારીમાં આ તકરારનો મુકરદમો ચાલ્યો. ગારિયાધારના વાણિયા નરસી પીતામ્બરવાળા, કે જે વરસોવરસ આ જમીનના પાકનો તોલવહીવટ કરી પાલીતાણાને અને હીપા ખુમાણને એ નીપજ વહેંચી દેતા, એ વાણિયાની સાક્ષી પુછાઈ.
“તમે આ જમીનની નીપજનો તોલ કરી પાલીતાણા દરબાર અને હીપા ખુમાણ વચ્ચે વહેંચી દેતા ?”
“હા, સાહેબ.”
“એ વરસોવરસના વહીવટનો ચોપડો છે ?”
“ના, ચોપડામાં હિસાબ મંડાતો નહિ. મોઢેથી જ વેંચી લેવાતું.”
વાણિયાએ કૂડી સાખ પૂરી. જાણી જોઈને વાણિયો બનાવટી સાહેદ હોય એવો દેખાણો. અદાલતે એ જમીન પાલીતાણા દરબારની ઠરાવી. હીપા ખુમાણના હાથમાંથી એ જમીન છૂટી ગઈ.
❀
