“હોય.” વૃદ્ધાએ ટૂંકો જ જવાબ વાળ્યો.
“હવે તો આ કાષટી મૂકો, મા, હવે તો ભલાં થઈને મૂકો.” સ્ત્રીના એ ઠપકામાં મીઠાશ હતી.
“હવે આખરની વેળા થયે શું મૂકવું, ભૂંડી !” વૃદ્ધાએ હાસ્ય કરતેકરતે છીપર ધોઈ નાખી. માછલાંને લોટની ગોળીઓ નાખી.
“હદ છે, બાઈ ! બાળકના જેવી જ હઠીલાઈ. કેમ જાણે અમારા હાથ ભાંગી ગયા હોય ને, તે બસ એમ જ કહીને ઊભા રહે કે ના, તમને ઇ ધોતાં ન આવડે, તમે ઇ વજીરનાં લૂગડાંને અડશો ય મા ! વજીરને લૂગડે કોઈએ હાથ દેવો નહિ. ગલઢાં થિયાં તો ય વજીર ! બસ વજીર !”
“હવે બહુ બોલકી થાવી રે’વા દે, ને ઝટ લૂગડાં ભૂતડામાં ઘસીઘસીને મને દેતી જા. પાછું મોડું થાશે.” વૃદ્ધા છીપર પર બેઠીબેઠી માછલાં રમાડતી ને પોતાની સાથી પર બનાવટી ગુસ્સો કરતી હતી.
“ને હવે પાછી,” સાથી સ્ત્રીએ બોલબોલ કરવા માંડ્યું : “વજીર શાબની ધોણ્યું ય ગઝબ મેલી થઈને ઊતરે છે. ન થાય મેલી ? એક મહિનો ય એણે કોરો રે’વા દીધો છે ? મહિનો થિયો ને આ ચડ્યા ફોજ લઈને. સિત્તેર વરસનાં ઘડિયાળાં વાગ્યાં તો ય વજીર સાબને ઘોડાને ટેકો લઈને થોડું ચડવું પડે છે ! ડુંગર જેવડા ઘોડાના કાઠામાં કેમ જાણે પવનની ફૂંકે ચડી જાતા હોય એટલું તો ડિલ કબજે છે; ને નાગનીના જામને કોણ જાણે કેટલી ધરતી કમાવી દેવાનું લેણું ચૂકવવું છે, કે જંપ નથી. પછી તો ધોણ્યુંના ઢગલા જ થાય ને !”
“થાય તો પછી ધોવાં જ પડે ને !” વૃદ્ધાએ લૂગડું ધોતધોતે કહ્યું.
“શું કામ પોતે ધોઈયેં ? અમે માણસ કાંઈ મરી નથી ગિયાં.”
“તમથી ચોખાં ધોવાય નહિ ધોવાય એનાં લૂગડાં. ઠાલી ફૂલ્ય માર માને, બાઈ ! પહેરવા ટાણે એનો રૂદો અંદરથી કેટલો રાજી થાય છે તેની તેને શું ખબર ?”
ખણણ ! ખણણ ! હાથ પરનાં બલોયાં બોલતાં હતાં. ચોળ ! ચોળ !
